Page 10 - giannopoulos-neamethodos

ΧΧφ. Ιβήρων 12333.

ΠΠουθενά δεεν συνάντησα την αακριβή διατύπωση «ΧΧουρμούζιος Γεωργγίου», πα-
ρά μόνοο στον Πρόόλογο τουυ Μεγάλουυ Θεωρητιικού αρκεττά αργότεερα, στα 11832, από
τον Πανναγιώτη ΠΠελοπίδη.
Τοο χουρμούύζι ήταν είδος μαργγαριταριούύ (από το ννησί Χορμμούζ του ΠΠερσικού
κόλπου)) και χρησσιμοποιήθηηκε ως όνοομα και σσυνηθέστερρα (μέχρι και τις μέέρες μας)
ως επώννυμο, όπωως τα ανάλλογα: Χρυυσάφης (ππ.χ. Μανουυήλ Χρυσάάφης, Πανναγιώτης
Χρυσάφηης), Μπαλλάσης, Ζααφείρης, κ..λπ. Κάποοιοι ερευνηητές θεωρρούν την οονομασία
ινδικής ππροέλευσηης, ενώ ο Καισάριοςς Δαπόντεες (που συυγχρονίζειι έστω και λίγο με
τον Γεώργιο Χουρρμούζιο), σστο ποίημαα Κανὼν ΠΠεριεκτικὸὸς πολλῶνν ἐξαιρέτωων πραγ-
μάτων τῶν εἰς πολλλὰς πόλεεις, καὶ νήσσους, καὶ ἔἔθνη, καὶ ζζῶα ἐγνωσσμένων, πράγματι,
αναφέρεει (κατά ττο Ὁ καθθήμενος ἐνν δόξῃ): ««Τὰ πετράάδια Ἰνδίαας, κεχριμμπάρι τὸ
27
λέχικο, ὁὁ ἄνθραξ ὁὁ λίθος, τὸὸ μαργαριιτάρι χουρμούζιον...»» .
ΟΟ Γεώργιοςς Χουρμούύζης υπογγράφει πάνντα (ή εμφανίζεταιι σε αναφφορές άλ-

λων) εππί το λοογιώτερον και επιισημότερονν ως «ΧΧουρμούζιοος», όπωςς και ο
Γρηγοράάσκος ως «Γρηγόρριος», ο ππρωτοψάλλτης Γιακκουμής ή Γιακουμάάκης ως
«Ιάκωβοος», ο Αρσενάκης ως «Αρσέένιος» (ο λεγόμενοος «μικρόός»), ο δομέστικος
Πετράκηης ως «Πέττρος» (λαμμπαδάριοςς ο Πελοπποννήσιος)), ο Κωστήής ή Κωστάάκης (βλ.
π.χ. τον κώδικα Ιββήρων 19988, φ. 267α)) ως πρωτοοψάλτης «Κωνστανττίνος», κ.οο.κ.. Ίσως
δεν χρησσιμοποιεί το «Γεώρργιος» γιαα να μην σσυγχέεταιι με τον ««συμφοιτηητή» του,
όπως τον ν ονομάζεει ο ίδιος σσε ένα αυττόγραφό ττου, τον Γεεώργιο τονν Κρητικό. Σε κάθε
περίπτωωση, δεν είναι περίεεργο που μας αποκκρύπτει τοο «Γεώργιοος»· κάτι ανάλογο
βλέπουμμε, επί πααραδείγμαατι, ένα κααι πλέον ααιώνα νωρρίτερα, μεε τον πρωωτοψάλτη
Παναγιώώτη Χρυσάάφη (†1685), που σεε κανένα ααπό τα δέκα γνωσττά χειρόγρραφά του
δεν μας πληροφορρεί για το «Παναγιώώτης», το οοποίο γνωρρίζουμε αππό άλλες πηγές.
Κααι ο Χουρρμούζιος εείχε ήδη παρουσιάάσει μελοπποιήσεις ττου προ ττης Νέας
Μεθόδουυ, οι οποίεες εμφανίζζονται σε ππαλαιότερρα χειρόγρραφα, όπωως το μνημμονευθέν
Βατοπεδδίου 1427, έτος 1810 (π.χ. η δοοξολογία σσε ήχο βαρρύ εναρμόόνιο). Ως εεξηγητής
φαίνετααι να γνωρίζει τις εξηηγήσεις τοου Γρηγορρίου και μεε βάση αυττές να προοχωρά σε
δικές τουυ αναλυτιικότερες, ««σαφέστερρες» και «λλεπτότερεες», όπως πριν από ένα χρό-
28
νο, τον Οκτώβριο του 20014, παροουσιάστηκκαν αναλλυτικά . ΤΤο γεγοννός αυτό

27. Βλλ. Φ. Δ. Αποσστολόπουλος-Ε. Ανδρεάδηης, «Τα βαπττιστικά ονόμαατα ανδρών και γυναικώών της Καπ-
παδοκίας»,, Δελτίον Κένττρου Μικρασιιατικών Σπουυδών 1 (1977), σ. 132.
28. Εμμμ. Γιαννόποουλου, «Πτυχχές του έργουυ του Γεωργίου Χουρμουζζίου, Χαρτοφφύλακος της Μ.Χ.Ε.», ει-
σήγηση στο διεθνές συννέδριο Η Βυζζαντινή Μουσσική μέσα απόό την Νέα Μέέθοδο Γραφήςς (1814-2014). Καθιέρωση-
Προβληματτισμοί-Προοπττικές, (Θεσσααλονίκη, 30-100-14 ως 1-11-14), υπό δημοσσίευση [προσθ θήκη έτους 20018: δημοσι-