Page 10 - koutsos-triodio

10

του κόσμου, και να γεννήσει έτσι μέσα μας τη βαθιά επιθυμία της μετάνοιας και
της επιστροφής, την επιθυμία να ξαναβρούμε το πατρικό σπίτι και τις θείες

δωρεές που σκορπίσαμε και ξοδέψαμε άσωτα, προτιμώντας τη «μακρινή χώρα»
από το όμορφο σπίτι του Πατέρα.

Λάβαμε από τον Θεό θαυμαστά πλούτη. Πρώτα απ’ όλα τη ζωή και τη
δυνατότητα να τη χαιρόμαστε, να την ομορφαίνουμε με νόημα, αγάπη και

γνώση. Με το Βάπτισμα λάβαμε νέα ζωή εν χριστώ, τη δωρεά του Αγίου
Πνεύματος, την ειρήνη και τη χαρά της ουράνιας Βασιλείας, τη δύναμη να

είμαστε τέκνα Θεού. Όλα αυτά τα χάσαμε και τα χάνουμε διαρκώς, όχι μόνο με
συγκεκριμένες αμαρτίες, αλλά με την μεγαλύτερη αμαρτία, την απομάκρυνση

της αγάπης μας από τον Θεό, προτιμώντας την «μακρινή χώρα» από το όμορφο
σπίτι του πατέρα.

Η παραβολή του ασώτου νομίζω δείχνει τα εξής:
1. Ότι όσο κι αν πέσει ο άνθρωπος, πάντα υπάρχει ελπίδα και δυνατότητα να

συνέλθει και να σηκωθεί.
2. Ότι όσο και αν αμαρτήσουμε, όσο και αν λυπήσουμε το Θεό, όσο και αν Τον

πικράνουμε με τα λόγια και τις πράξεις μας, αυτός μας περιμένει να γυρίσουμε,
για να μας συγχωρέσει, γιατί το έλεός του είναι ανεξάντλητο. Στενοχωριέται για

κάθε μέρα που είμαστε μακριά Του.
3. Ότι αν πραγματικά συνέλθουμε και μετα-νοήσουμε, η άφεση και η ευλογία

του Θεού μας δίδεται απλόχερα και ο ουρανός πανηγυρίζει τον άνθρωπο που
ξανακερδήθηκε από το Θεό.

Ακούστε τώρα πώς περιγράφουν τα ιερά λειτουργικά κείμενα της
Κυριακής του Ασώτου κυρίως τον άσωτο, ο οποίος είναι το κατεξοχήν

πρωταγωνιστικό πρόσωπο, και πώς ο υμνωδός καλεί τους πιστούς να διδαχτούν
από την μετάνοια του ασώτου:

«Ὢ πόσων ἀγαθῶν, ὁ ἄθλιος ἐμαυτὸν ἐστέρησα! ὢ ποίας βασιλείας
ἐξέπεσα ὁ ταλαίπωρος ἐγώ! τὸν πλοῦτον ἠνάλωσα, ὅν περ ἔλαβον, τὴν ἐντολὴν

παρέβην. Οἴμοι τάλαινα ψυχὴ! τῷ πυρὶ τῷ αἰωνίῳ λοιπὸν καταδικάζεσαι· διὸ πρὸ
τέλους βόησον Χριστῷ τῷ Θεῷ. Ὡς τὸν Ἄσωτον δέξαι με υἱόν, ὁ Θεός, καὶ ἐλέησόν

με».
«Πάτερ ἀγαθέ, ἐμακρύνθην ἀπὸ σοῦ μὴ ἐγκαταλίπῃς με, μηδὲ ἀχρεῖον δείξῃς

τῆς βασιλείας σου· ὁ ἐχθρὸς ὁ παμπόνηρος ἐγύμνωσέ με, καὶ ᾖρέ μου τὸν πλοῦτον·
τῆς ψυχῆς τὰ χαρίσματα ἀσώτως διεσκόρπισα, ἀναστὰς οὖν, ἐπιστρέψας πρὸς σὲ