Page 4 - xytas-agnikodimos

ΠΟΛΥΓΥΡΟΣ 14-7-2022

έκτακτο και σπάνιο στην ανθρώπινη ιστορία. Γνωρίζουμε σίγουρα για τον
Μέγα Φώτιο ότι ήταν τέτοιας στόφας η μνημονική του δεξιότητα.

Παρακολουθούμε ανθρώπους επιστήμονες και εργατικούς στον τομέα

τους να καταγίνονται με μια επιστήμη και, με μόχθο πολύ και σε χρόνο ουκ

ολίγο, μόλις κάποιες ελάχιστες εργασίες και έρευνες με στέρεα

συμπεράσματα και αποτελέσματα να καταφέρνουν. Αυτός, του οποίου η

επιστήμη και το επάγγελμα υπήρξε ο εμφιλόσοφος και απράγμων βίος του

μοναχού, αρίστευσε όχι μόνο στην κλήση αυτή και επέτυχε των

ησυχαστικών μεγαλείων και βραβείων αλλά διακρίθηκε και πρώτευσε με

οτιδήποτε καταπιάστηκε.

Ο ίδιος, ως νεαρός σπουδαστής, διήλθε επισταμένως τη βιβλιοθήκη

της Ευαγγελικής Σχολής της Σμύρνης και, αργότερα όταν μετέβη στον

Άθωνα, ως μοναχός τις πλουσιότατες βιβλιοθήκες των αγιορειτικών

μονών 3 και εντρύφησε σε χειρόγραφα και παλαίτυπα. Αγάπησε

περιπαθώς τον λόγο του Θεού, αγιογραφικό και υμνολογικό, κόρεσε τη

φιλόθεη δίψα του αντλώντας από τα καθάρια ύδατα της πατερικής σοφίας

και, τον πλούτο που κέρδισε κατά τον καιρό της δικής του εμπορίας, όχι

απλώς επεθύμισε αλλά πάσχισε και αγαπητικά αναλώθηκε για να τον

κοινοποιήσει στους ρωμιούς αδελφούς του, να τον καταστήσει κτήμα κοινό,

να μοιραστεί το κέρδος του δικού του κόπου με τον χειμαζόμενο εισέτι από

τον απηνή τύραννο ελληνισμό, όπου γης. Πολύ νωρίς εννόησε την

απαιδευσιά στην οποία περιέπεσε κλήρος και λαός αλλά διείδε και τον

τρόπο της θεραπείας του κακού. Και όχι μόνο διέβλεψε αλλά και συνέλαβε

ένα μεγαλόπνοο σχέδιο αναμόρφωσης, ίσως όχι μόνον δικό του αλλά της

οικονομίας του Θεού, «ἐξ οὗ πᾶσα δόσις ἀγαθή καί πάν δώρημα τέλειον».

3 Πρωτ. Κωνσταντίνου Καραϊσαρίδη, Ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης ως Λειτουργιο-
λόγος, Τόμος Β, σ. 11. Ο κ. Καθηγητής μας πληροφορεί ότι ο άγιος για το σχετικό υλικό που
χρησιμοποιεί (πλουσιότατο) παραπέμπει «στο σχετικό χειρόγραφο και τη βιβλιοθήκη που
το φιλοξενεί». Επίσης, Αλεξάνδρας Σακελλαρίδου-Σωτηρούδη, «Η Αρχαιογνωσία του
Αγίου Νικοδήμου στο Συμβουλευτικόν Εγχειρίδιον», Τόμος Α, σ. 278-279.

4