Page 9 - bredas-agsymeon-aggrigorios

αντιμετωπίζοντας επιτυχώς τις αιρετικές δοξασίες του Βαρλαάμ από την
καλαβρία αλλά και των μαθητών του εν συνεχεία. Καθίσταται πλέον
αντιληπτό ότι ενώ η πολιτική κατάσταση της βυζαντινής αυτοκρατορίας
βρισκόταν σε πλήρη αποσύνθεση και παρακμή η πνευματική κατάσταση

αντιθέτως του ορθόδοξου χριστιανισμού μέσα από όλες αυτές τις
συγκρούσεις κατάφερε να νικήσει και να αναδείξει ξανά το μεγάλο

πνευματικό και σωτηριολογικό βάθος.

ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΚΕΝΤΡΙΚΟΎ ΜΕΡΟΥΣ

Χαίρετε εν Κυρίω. Ο Συμεών ο νέος Θεολόγος και ο Γρηγόριος ο Παλαμάς
αποτελούν μυστικοί θεολόγοι. Η θεολογία δεν έχει παρά να παρουσιάσει
κοινά σημεία τα όποια αποδεικνύουν την πατερική ορθότητα και αρμονία

των διδασκαλιών τους. Ο Συμεών ζώντας σε μια περίοδο ευφορίας για την
ορθόδοξη βυζαντινή αυτοκρατορία ευρισκόμενη στο απόγειο της δόξης της
όντας το ισχυρότερο κράτος στον τότε κόσμο δεν διαφέρει από τον Παλαμά

παρότι ο Άγιος Γρηγόριος ζούσε σε μια περίοδο απόλυτης παρακμής για
χιλιόχρονη αυτοκρατορία η οποία συνεχώς συρρικνωνόταν μέχρι την
τελική της πτώση το 1453. Αυτό από μόνο του διδάσκει ότι ο άνθρωπος και

η δύναμη του φθείρεται και θανατώνεται ανά τους αιώνες φανερώνοντας
το πόσο μεταβλητή, πεπερασμένη και αδύναμη στο χρόνο είναι η
κυριαρχία του στο κόσμο. Στην αντίπερα όχθη η υπέρλογη και θεία

διδασκαλία της ορθοδοξίας ουδέποτε μεταβάλλεται και χάνεται ούτε είναι
εξαρτημένη από κοσμικά γεγονότα και καταστάσεις. Το λογικό ουδέποτε
δύναται να υπερισχύσει έναντι του υπερλόγου καθώς αυτή η πράξη οδηγεί

σε παραλογισμό.

Σε αυτή την εργασία θα υπάρξει μία έκθεση των κοινών θεμάτων και

λεγομένων των δύο αγίων οι οποίοι άφησαν με το έργο τους μεγάλη
πνευματική και διαχρονική κληρονομία η οποία μέχρι σήμερα απασχολεί
τον άνθρωπο. Τα θέματα τα οποία θα θιχτούν συνδέονται μεταξύ τους. Γι
αυτό ακριβώς τον λόγο γίνεται η προσπάθεια κατάταξης των θεμάτων όχι

ανά λόγων αλλά ανά λεγομένων ανατρέχοντας σε ίδιους πολλές φορές
λόγους αλλά αναζητώντας ένα παραπλήσιο θέμα. Έτσι δεν θα υπάρχει

συνωστισμός των παραπομπών σε μια γενίκευση αλλά τμηματική
αναφορά διατηρώντας και προβάλλοντας την ομοουσιότητα των
λεγομένων.