Page 7 - bredas-agsymeon-aggrigorios

Γ) ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΠΑΛΑΜΑΣ (Πνευματικο εργο)

Ο Παλαμάς ενδιαφέρθηκε να κατοχυρώσει την προσωπικότητα του
Θεἰου Όντος. Απέδωσε υψηλή αξία στον άνθρωπο και ερμήνευσε με
σαφήνεια και σωστά τους όρους υπό τους οποίους συντελείται η κοινωνία

του ανθρώπου με τον Θεό. Η θεολογία του ξεκινά όχι από φιλοσοφικές
έννοιες ήδη διαμορφωμένες αλλά από μια κατάσταση προσωπικών
εμπειριών που ζήτησε να κατοχυρώσει θεολογικά. Γι αυτό και υπήρξε η

διαφορά με τον Βαρλαάμ και τους άλλους αντιησυχαστές. Ο Βαρλαάμ
αντλούσε απ'την φιλοσοφία κάθε γνώση και κάθε ηθική καθαρότητα,
αλλά αρνιόταν την γνώση του Θεού τον όποιο θεωρούσε ακατάληπτο λόγω
της φυσικής αδυναμίας του ανθρώπου να ανέλθει τόσο ψηλά.

Ο Παλαμάς διακρίνει δυο σοφίες, που έχουν διαφορετικά
αντικείμενα. 1) Την ανθρώπινη που ασχολείται με τον κόσμο και 2) την

Θεία που ασχολείται με τον Θεό. Θεώρει και αυτός τον Θεό ακατάληπτο,
αλλά αποδίδει τούτο σε ιδιότητα αυτού, η οποία αίρεται όποτε το θελήσει ο
ίδιος, η πληρώσει ο άνθρωπος ορισμένες προϋποθέσεις. Η γνώση του Θεού
επιτυγχάνεται δια της θεολογίας η οποία είναι διττή. Καταφατική απ'την

μια (κοινές έννοιες, αυθεντία Γραφών), και αποφατική απ'την άλλη
(υπερφυσικές ενέργειες της πίστεως). Η θεολογία ολοκληρώνεται δια της

Θεοπτίας, δηλαδή της θέας του Θεού όχι από έκταση, αλλά από
υπερένταση των πνευματικών και ηθικών λειτουργιών.
Ο Παλαμάς κάνει διάκριση μεταξύ ουσίας και ενεργειών του Θεού.
Αυτά τα δυο αποτελούν την ύπαρξη και την προσωπικότητα του. Η ουσία

είναι αυθύπαρκτη και αυθοπάτωρ, οι δε ενέργειες, ἠ ιδιότητες, ή προσόντα
έχουν υπόσταση εις τον Θεό. Υποπίπτουν στην αντίληψη του ανθρώπου,

όταν αυτός φθάσει σε ορισμένο βαθμό τελειότητας.
Την πνευματική ζωή απολαμβάνουν όλοι οι πιστοί, αλλά ιδιαίτερα
όσοι αποσύρονται του κόσμου αυτού και ζουν σε απολυτή εσωτερική και
εξωτερική ησυχία. Η πλήρης απόλαυση πετυχαίνεται με την συνέλιξη του

νου μέσα στον άνθρωπο, την οποία οι τέλειοι επιδιώκουν με την ισχυρή
θέληση και την προσευχή του Ιησού. Στην προσπάθεια αυτή μετέχει το
σύνολο του ανθρώπου, ψυχή και σώμα, που είναι μίγμα δύο διαφορετικών

κόσμων και όχι σύνθεση δύο διαφορετικών στοιχείων.
Η ψυχική συμμετοχή (μέθεξις) στις ενέργειες του θεού όταν είναι
πλήρης οδηγεί στην θέωση. Δεν αποκτούμε την ουσία του Θεού λόγω της