Page 25 - liamis-panteleimon

σκέψου λίγο τη σκηνή! Περιγέλασε, για να μην σε τρελάνει η τραγωδία

των πραγμάτων του κόσμου: Οι θύτες να ασπάζονται και να προσκυνούν

το σφάγιό τους! Αχ! Κύριε, ελθέτω η γαλήνη στις ψυχές των παιδιών σου

και η ειρήνη στον κόσμο! ....

....27 Ιουλίου του 304! Η μέρα που όλα στα μάτια μου βρήκαν τη

σωστή τους θέση: Η ζωή, ο θάνατος, η ευτυχία, ο πόνος, η αγάπη...όλα,

όλα φανερώθηκαν στις αληθινές τους διαστάσεις. Και το σαρκίο μου

από...εκεί το ΄δα με πόνο, λείψανο φρικτό και ακέφαλο να κείτεται άψυχο

και γύρω του τους εκτελεστές-προσκυνητές μου, τους επόμενους πολίτες

της Βασιλείας.

Το λείψανό μου και οι εικόνες μου τόσους αιώνες στις

εκκλησιές, έμελλαν να δουν ποταμούς δακρύων, πόνου και απελπισίας.

Και τι έχουν ακόμη να δουν! Όμως, σκεύος χάριτος αξίωσε ο Θεός να γίνει

η μνήμη μου. Όνομα παρηγοριάς και θαυμασίων το όνομά μου. Είδες πως

νικήθηκε ο θάνατος; Δεκαεφτά αιώνες ζωής ,κόντρα στο νόμο της

φθοράς! Και θέλω ακόμα άλλους τόσους να σου μιλώ για το έλεός Του!

Αυτό το έλεος βρίσκεται πίσω από τους αγίους Του, αυτό το έλεος είναι η

ισχυρότερη δύναμη της δημιουργίας. Γι αυτό, κράτα ένα πράγμα στον

νου σου: Εορτασμοί, τιμές και πανηγύρια, τάματα και είδη «θρησκευτικά»

είναι γέφυρες, όμως μπορεί να γίνουνε και τείχος υψηλό χωρισμού απ΄

την αλήθεια, δρόμος προς νέα είδωλα και νέους φανατισμούς. Οι άγιοι

είναι για μίμηση. Για τιμή, μόνο ο Θεός. Όμως κι αυτοί, όπως κι Εκείνος

περιμένουν του καθενός τον αγώνα. Χωρίς αυτόν, η χάρη τους είναι

μάταιη, αδύναμη. Ο κόσμος πάντα το ξεχνούσε και πάντα το ξεχνάει αυτό.

Η αγάπη Του ξεχύνεται προς όλους, μόνον όμως οι αγωνιστές θα τη

24