Page 23 - liamis-panteleimon

«Εσείς τον πλανέψατε τον Παντολέοντα να απαρνηθεί τους

Θεούς των πατέρων του και να στραφεί σ΄ αυτόν τον απατεώνα τον

εσταυρωμένο;», ξαναρώτησε.

«Ο Χριστός είναι αυτός που συναντά όσους αξίζουν την αγάπη

του», του απάντησαν.

«Αφήστε τα αυτά», τους είπε, «και πέστε του να αποδείξει με

θυσίες το σεβασμό του στους Θεούς που τον έκαναν τόσο ικανό στη τέχνη

του. Σας περιμένει μια ζωή ονειρεμένη».

«Μα είναι δυνατόν βασιλιά», τον πρόλαβε ο Ερμόλαος, «εμείς

που τον οδηγήσαμε στο δρόμο της σωτηρίας να τον στρέψουμε στην

άβυσσο; Κι όλα αυτά για είδωλα κουφά και αναίσθητα;»

Την ώρα εκείνη σείστηκε ο τόπος κι ο βασιλιάς βιάστηκε να το

αποδώσει στην οργή των Θεών για την βλασφημία. Όταν όμως ήρθαν και

του μήνυσαν ότι τα είδωλα θρυμματίστηκαν, η οργή του έστειλε και τους

τρεις στα βασανιστήρια και τον θάνατο. Αν και αργότερα ο βασιλιάς

προσπάθησε να με πείσει για την αποστασία τους, εγώ ήξερα ότι ήδη

αγάλλονταν στην άνω Ιερουσαλήμ.

Όλα είχαν μπει στην τελική ευθεία. Απελπισμένος ο Μαξιμιανός

έδωσε διαταγή να μ΄ αποκεφαλίσουν. Ξέρεις, όσο κι αν η ψυχή έχει

προετοιμαστεί γι΄ αυτήν την ώρα, δεν παύει να είναι φοβερή και να

παγώνει τα μέλη. Δεν νομίζω ότι ο θάνατος μπορεί ποτέ να φέρει χαρά

μεγαλύτερη απ΄ τη χαρά της ζωής. Λύτρωση ναι, χαρά όχι! Έμελλε όμως

να γίνω αιτία να οδηγήσει ο Θεός κι άλλους ανθρώπους στη μετάνοια.

Λίγο πριν το μέταλλο του ξίφους ακουμπήσει το λαιμό μου, λύγισε σαν

22