Page 24 - liamis-panteleimon

κερί. Αυτό νίκησε οριστικά την τύφλωση και τον φανατισμό των δημίων

μου. Όχι πάντως του βασιλιά. Γιατί μόνο απλοί στρατιώτες ήταν εκείνοι,

που γονατιστοί μού ζητούσαν να δεχτώ τη μετάνοιά τους. Πάντα οι απλοί,

οι έσχατοι, τα νήπια, ένα βήμα πιο κοντά στην αλήθεια από τους

σεβάσμιους, τους ηγέτες τους και τους οδηγητές τους! Κι εγώ, τι άλλο να

΄κανα, από το να στρέψω στον ουρανό τον πόθο τους με την προσευχή

μου. Η τελευταία μου προσευχή στη ζωή αυτή! Κι όχι για μένα, μα για τ΄

αδέλφια μου, τους δήμιους μου! Εκείνη τη στιγμή κατάλαβα ότι με τη

Χάρη Του νίκησα τους νόμους της επίγειας ζωής. Και, σα να μου μιλούσε

άνθρωπος, δίπλα μου άκουσα τη φωνή Του να μου σφραγίζει τις

τελευταίες μου στιγμές μ΄ ένα καινούργιο βάπτισμα:

«Δεν είσαι πια ο Παντολέων αλλά ο Παντελεήμων, γιατί πολλοί

με τ΄ όνομά σου θα βρουν ευσπλαχνία και έλεος».

Παντελεήμων! Παντελεήμων! Για φαντάσου! Αλλιώς εγώ

κατάλαβα το όνομά μου: Σε όλα ελεημένος. Όλη μου η ζωή οδηγημένη

από Εκείνον. Τίποτε δικό μου. Όλα δώρα! Ακόμα και το δικό μου «ναι»στο

κάλεσμά Του, δώρο θεόσταλτο μού φαινότανε κι αυτό. Και τώρα, εγώ,

κανάλι, να περάσει το έλεός Του στους ανθρώπους. Ναι, μόνο γι΄ αυτό

είχα λόγους να παινεύω τον εαυτό μου. Έκανα τη ψυχή μου, το κορμί μου,

τη ζωή μου, δίοδο του ελέους Του. Για τι άλλο να καμαρώσω; Τι καλό σε

μένα ήταν δικό μου; Όλη μου η ζωή, όλη μου η ύπαρξη συμπυκνώθηκε σε

μία στιγμή ευγνωμοσύνης στον δοτήρα της ανέκφραστης χαράς, στον

νικητή της μαυρίλας, της μιζέριας και του θανάτου.

Ήμουν έτοιμος! Τουλάχιστον ποτέ δεν ήμουν πιο έτοιμος! Εγώ

τώρα ενθάρρυνα τους στρατιώτες να αποτελειώσουν το έργο τους. Για

23