Page 20 - liamis-panteleimon

«Μη φοβάσαι», μου είπε, «είμαι μαζί σου και βοηθός σου σε

ό,τι υποφέρεις».

Και στάθηκε βοηθός μου, όχι μόνο για να αντέξω τον πόνο, αλλά

και για να καταλάβω. Γιατί, παρ΄ όλο που έβλεπα το σχήμα του Ερμόλαου,

ήμουν βέβαιος πως ο ίδιος ο Χριστός ήταν κοντά μου. Με μιας φωτίστηκε

η ψυχή μου: Μπορούσα ως άνθρωπος να αντλήσω απεριόριστες δυνάμεις

και να βγω νικητής απέναντι στον βασανιστή μου. Μπορούσα να

αγκιστρωθώ σε μια ιδέα, μία πίστη και να μείνω εκεί προσκολλημένος

μέχρι τέλους, αναδεικνύοντας ανίσχυρους τους φαινομενικά κυρίαρχους

του κορμιού και της ζωής μου. Μπορούσα τέλος να στρέψω τα μάτια σε

μια επουράνια ζωή ιδεών, όπου αργά ή γρήγορα θα εισέλθω ήρωας,

νικητής και τροπαιούχος που δεν λύγισε. Το γιγαντωμένο μου «εγώ» θα

συνέθλιβε τα δαιμονικά ανθρωπάκια που με περιτριγύριζαν. Η γαλήνη

όμως βρισκόταν στην αντίθετη κατεύθυνση. Δεν ήμουν μόνον εγώ, ο

Παντολέων, που βασανιζόταν. Η θυσία μου έπρεπε να γίνει ένα κομμάτι

της αέναης θυσίας του Χριστού μου, για του ανθρώπους. Η σάρκα μου

έπρεπε να γίνει ένα κομμάτι του πανάχραντου σώματός Του, που

τυραννιέται στο Σταυρό. Το αίμα μου έπρεπε να ενωθεί με το δικό Του,

που χύθηκε για να θυμηθεί ο άνθρωπος, τι άπειρης αγάπης Πατέρας τον

δημιούργησε. Η θυσία μου δεν ήταν πράξη ρήξεως με τον κόσμο αλλά

ειρήνης και καθάρσεως τής πανανθρώπινης ιστορίας, όλων των

ανθρώπων, ακόμη και αυτών που χυδαία και αυθαίρετα με συνέθλιβαν.

Είχα τη δύναμη ν΄ αντέξω ως άνθρωπος. Δεν μπορούσα όμως να

συγχωρέσω τους βασανιστές μου. Όταν το κατάφερα, όταν πλημμύρισα

με αγάπη για όλους και όλα, κατάλαβα ότι με επισκέφτηκε ο Θεός.

19