Page 18 - liamis-talento

Τέχνη και ταλέντο. Ο ταλαντούχος άνθρωπος ως πνευματικός ηγέτης

Οι αληθινά ταλαντούχοι άνθρωποι, πέρα από την ανάπτυξη μιας
συγκεκριμένης δεξιότητας, ως αποτελέσματος φυσικών προδιαθέσεων,

κοινωνικών συνθηκών, περιστάσεων και εργατικότητας, πέραν ακόμη από
τη συνειδητοποίηση του «ανήκειν» σε μια υπερατομική παγκοσμιότητα,
πέραν ακόμη ακόμη από την ταπεινοφροσύνη τους και τις, εξ αυτής,
αρκετές και ποιοτικές ανθρώπινες σχέσεις τους, ακολουθούν μία εκ
πρώτης όψεως μοναχική εσωτερική πορεία προς την πρωτότυπη

καλλιτεχνική δημιουργία.

Σταδιακά και με αυξανόμενη ένταση, ο ταλαντούχος, με όλη την
προαναφερθείσα διάσταση του όρου, καλλιτέχνης απομακρύνεται από τον
κομπασμό μιας προσωπικής κατάκτησης και από την ματαιοδοξία του
θαυμασμού και της αναγνώρισης εκ μέρους τού κόσμου και

αντιλαμβάνεται όλο και περισσότερο τον εαυτό του ως αποδέκτη δωρεών,
οι οποίες όχι μόνο δεν εξαντλούνται αλλά και διαρκώς αυξάνονται. Όπως
ο αληθινός επιστήμονας ερευνητής συνειδητοποιεί πως για κάθε
απάντηση που δίνει προκύπτουν πολλαπλά νέα ερωτήματα, όπως ο
νηπτικός ασκητής, βαδίζοντας την οδό προς τη Θέωση, συνειδητοποιεί
διαρκώς την ανεπάρκεια του, έτσι και ο καλλιτέχνης αντιλαμβάνεται την

εξέλιξη του ως μυσταγωγία προς ένα παράλληλο σύμπαν, απαλλαγμένο
πλήρως από πάθη ιδιοτέλειας, διατηρώντας ως βασική και απαραίτητη
στάση τον θαυμασμό και την ευγνωμοσύνη για διαρκώς αυξανόμενες και
απρόσμενες δωρεές. Η περίφημη έμπνευση, το υπέρτατο αντικείμενο του
πόθου κάθε δημιουργού, εκλαμβάνεται ως πνοή, η οποία, με απόλυτη

ελευθερία, πνέει και, πέραν πάσης νομοτέλειας, κάνει την εξαιρετική τιμή
στον καλλιτέχνη δημιουργό να τον αγγίξει ανεπαίσθητα και συχνά για
πάρα πολύ μικρή χρονική διάρκεια. Είναι γνωστό το φαινόμενο μεγάλων
συνθετών του παρελθόντος να κυκλοφορούν πάντοτε έχοντας στην
εσωτερική τους τσέπη ένα πεντάγραμμο και ένα μολύβι, μην ξέροντας το
πότε η έμπνευση θα τους συναντήσει.

Μόνιμος φόβος και διαρκής αγωνία κάθε δημιουργού είναι η
κοινοτυπία. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη απογοήτευση για έναν συνθέτη,

17