Page 13 - liamis-talento
P. 13

την ποσότητα. Ίδιον έπαινο αποδίδει σε εκείνον με τα δέκα τάλαντα και σε

                   εκείνον με τα τέσσερα. Και αυτό διότι επαινεί την εργατικότητα, η οποία
                   απέδωσε και στους δύο 100%. Όσο για τον τελευταίο, ούτε που νοιάζεται
                   για το τάλαντο. Επιπλήττει την αδράνεια και τη δειλία, κυρίως όμως την
                   δικαιολογία:

                          «Κύριε, ήξερα πως είσαι σκληρός άνθρωπος, που θερίζεις από εκεί

                   που δεν έσπειρες και μαζεύεις από κει που δεν μοίρασες. Φοβήθηκα λοιπόν
                   και έκρυψα το τάλαντό σου στη γη. Πάρε το πίσω» (Μτθ. 25, 24-25).

                          Δυστυχώς, η επιπτώσεις αυτής της συμπεριφοράς είναι σκληρές:

                          «Πονηρέ δούλε και οκνηρέ· ήξερες ότι θερίζω όπου δεν έσπειρα και
                   συνάγω απ΄ όπου δεν διεσκόρπισα·έπρεπε λοιπόν να βάλεις το αργύριόν

                   μου στους τραπεζίτες, και όταν έλθω να λάβω τον τόκο… Πάρτε τον αχρείο
                   δούλο και πετάξτε τον στο πυκνό σκοτάδι».

                          Γνωρίζουμε  πλέον  δύο  πράγματα:  Πρώτον,  πως  ο  Θεός  μόνον
                   παιδαγωγικά χρησιμοποίει τέτοιες εκφράσεις. Κατ΄ ουσίαν μόνον αγαπά,
                   χωρίς  όμως  να  επιθυμεί  την  επέμβασή  Του  στην,  έστω  και

                   αυτοκαταστροφική  ανθρώπινη  ελευθερία.  Το  δεύτερο  που  γνωρίζουμε
                   είναι  πως  η  ψυχολογία  μάς  έχει  προειδοποιήσει  για  ένα  επώδυνο
                   αυτοκολασμό  παράπονου,  θυμού,  ακόμη  και  σωματικής  ασθένειας,
                   προερχόμενο  από  την  μη  αυτοπραγμάτωση.  Πρόκειται  όντως  για  μια
                   ιδιότυπη κόλαση για μια ύπαρξη που δεν καλλιέργησε τις κλίσεις της, δεν
                   εκπλήρωσε  τις  βαθιές  της  επιθυμίες,  δεν  εξελίχτηκε,  δεν  χάρηκε  την

                   διαδικασία κόπος-αφοσίωση-ανθοφορία. Ο άνθρωπος που δεν πορεύτηκε
                   σύμφωνα με τις κλίσεις του είναι αχρείος, δηλαδή άχρηστος στον εαυτό του
                   και  στους  άλλους.  Είναι  άχρηστος  και  για  τον  κύριό  του,  που
                   αντιπροσωπεύει σκοπούς πλατύτερους από μια ατομική ανάδειξη. Ένας
                   τέτοιος άνθρωπος δεν έχει να προφέρει τίποτε στην πραγμάτωση μεγάλων

                   οραμάτων  και  συλλογικών  σκοπών.  Το  σκότος  της  καταδίκης  του  είναι
                   σκότος  αυτογνωσίας,  σκότος  περιθωριοποίησης,  σκότος  αφάνειας.  Είναι
                   σαν να μην πέρασε απ΄ αυτή τη ζωή, σα να μην υπήρξε.

                          Στην παραβολή αυτή, το ταλέντο μεταβάλλεται σε τάλαντο, δηλαδή
                   σε εργαλείο όχι μόνον αυτοκαταξίωσης, αλλά και προσφοράς. Το τάλαντο
                   εκλαμβάνεται ως δώρο ευθύνης, που αποκτήθηκε δωρεάν και δωρεάν θα

                   διαμοιραστεί. Όπως η μοίρα του ανθρώπου δεν είναι προδιαγραμμένη, έτσι

                                                           12
   8   9   10   11   12   13   14   15   16   17   18