Page 2 - liamis_despoina
P. 2

ΠΑΝΑΓΙΑ


                          Η  Παναγία  μας  αποτελεί  ίσως  το  πιο  οικείο  και  το  πιο  γλυκό
                   πρόσωπο  στην  πίστη  μας.  Οι  κατά  τόπους  Ορθόδοξες  Εκκλησίες  έχουν
                   τους τοπικούς τους αγίους, τους οποίους ευλαβούνται και των οποίων την

                   παρουσία  βιώνουν  καθημερινά.  Η  Παναγία  μας  όμως,  αποτελεί  το  κατ΄
                   εξοχήν  οικείο  πρόσωπο  της  παγκόσμιας  Ορθοδοξίας,  μία  από  τις
                   προσφιλέστερες  παρουσίες,  προς  την  οποίαν  οι  Ορθόδοξοι,  απανταχού

                   της  γης,  επιφυλάσσουν  αισθήματα  στενότατου  συγγενικού  δεσμού,
                   αισθήματα  υιών  και  θυγατέρων  προς  μητέρα.  Αναρωτιέται  κανείς:  Από
                   πού  πηγάζει  αυτός  ο  πλούτος  των  συναισθημάτων  προς  εκείνη;  Τα

                   καταγεγραμμένα  λόγια  της  είναι  ελάχιστα.  Θαύματά  της  εν  ζωή  δεν
                   κατεγράφησαν.  Ούτε  καν  ιερός  τόπος  υπάρχει,  όπου  να  βρίσκεται
                   ενταφιασμένο  το  πανάχραντο  σώμα της, καθώς  η  γη μας δεν αξιώθηκε

                   να  το  κρατήσει.  Συνεπώς,  τα  σωματικά  αισθητήρια  και  οι  νοητικές
                   διεργασίες δεν φαίνεται να αποτελούν επαρκές μέσον επικοινωνίας μαζί
                   της. Είναι φανερό πως η σχέση με αυτήν βασίζεται στη λειτουργία άλλου
                   κέντρου γνώσεως: Της καρδίας. Και πιο συγκεκριμένα,  στον συντονισμό

                   δύο  καρδιών:  Από  την  μια,  τής  παλλόμενης  από  την  πίστη  ανθρώπινης
                   καρδίας και από την άλλη, της ζέουσας από μητρική αγάπη καρδίας της

                   Θεομήτορος, αλλά και ανθρωπομήτορος.

                          Το ιερό της πρόσωπο αποτελεί πηγή κατάνυξης, αλλά και αποδέκτη
                   ικεσιών και δοξολογίας από μυριάδες στόματα πιστών, όπου η χάρις του

                   Θεού  έχει  εγκαταστήσει  Ορθόδοξη  κοινότητα.  Δεν  υπάρχει  ναός  χωρίς
                   την εικόνα της, δεν υπάρχει εικονοστάσι χωρίς τη μορφή της, δεν υπάρχει
                   ακολουθία  χωρίς  το  όνομα  της,  δεν  υπάρχει  πόνος  χωρίς  την  επίκλησή

                   της,  δεν  υπάρχει  ικεσία  προς  τον  υιό  της  χωρίς  τη  μεσιτεία  της.  Η
                   Εκκλησία  μας  έχει  διαφυλάξει  για  εκείνην  τους  ποιητικότερους  των
                   λόγων της, τις θερμότερες των προσευχών της, τις πιο οικείες επικλήσεις

                   των δεήσεων της. Αλλά και ο κάθε πιστός, που με ζήλο,  θέρμη καρδίας
                   και  βαθιά  επιθυμία  να  ενωθεί  με  τον  Κύριο,  προσεύχεται,  ζει  με  τρόπο
                   έντονο  και  παράδοξο  την  παρουσία  της,  από  την  οποίαν  αντλεί  την

                   βεβαιότητα της ενίσχυσης των προσευχών και της μεσιτείας, στηριγμένης
                   στην μητρική της παρρησία.



                                                            1
   1   2   3   4   5   6   7