Page 12 - mantzaridis-axies

πολιτική γίνεται και οφείλει να γίνεται με την προσωπική και την συλλογική
παρουσία και επίδραση των πιστών στο ευρύτερο πολιτικό φάσμα, αλλά χωρίς
την δημιουργία χριστιανικών κομμάτων. Τα κόμματα προϋποθέτουν

διαιρέσεις.Η Εκκλησία εμπνέει και καλλιεργεί την εν κοινωνία ζωή. Ενώνει και
20
δεν διαιρεί τους ανθρώπους ούτε προσχωρεί στις διαιρέσεις τους .

Είναι σημαντικό να καλλιεργείται και να υπάρχει πάντοτε κάποιο αξιακό
21
σύστημα με «σεμνά, δίκαια, ενάρετα και επαινετά» στοιχεία ,που υπηρετούν
την ομαλή κοινωνική και πολιτική συμβίωση και προκοπή των ανθρώπων. Όταν

όμως το σύστημα αυτό στερείται πνεύματος και διατηρείται ως ξερός τύπος,
τότε η ανθρώπινη ζωή γίνεται μονοδιάστατη και ακυρώνεται ουσιαστικά κάθε
κίνηση προς το «ευ είναι». Το «ευ είναι» παγιδεύεται στο «είναι», σκληρύνεται,

και τελικά διολισθένει προς το «φευ είναι». Η ηθική εκφυλίζεται σε υποκρισία
και η πολιτική αλλοτριώνεται από την αρετή και γίνεται έρμαιο της κενοδοξίας
και της πλεονεξίας.

Το νεωτερικό και μετανεωτερικό πνεύμα απολυτοποίησε το άτομο και
αγνόησε την εν κοινωνία ζωή των προσώπων. Το πνεύμα αυτό, που

συμπορεύεται με αλλοιώσεις των κοινωνικών και εκκλησιαστικών θεσμών,
διαδόθηκε ευρύτατα στον σύγχρονο κόσμο, ακόμα και στην ορθόδοξη Ανατολή
με την διαφορετική της παράδοση. Με την επίδρασή του δημιουργήθηκαν
ηθικές, κοινωνικές και πολιτικές διαταράξεις, που είναι ψηλαφητές στον

ορθόδοξο κόσμο. Έτσι προέκυψε και η εμφανής δυσαρμονία μεταξύ της
κοινωνικής και πολιτικής ζωής από την μια πλευρά, και των παραδοσιακών

εκκλησιαστικών και ηθικών αρχών και προσανατολισμών από την άλλη.

Στην ιστορία της Ορθοδοξίας επικρατούσε διαχρονικά κάποια μορφή
συναλληλίας στις σχέσεις Εκκλησίας και πολιτείας. Οι σχέσεις αυτές δεν ήταν

πάντοτε αρμονικές ούτε απαλλαγμένες από εντάσεις και κρίσεις. Ακόμα μπορεί
να λεχθεί ότι στις σχέσεις αυτές δεν βρέθηκε ποτέ η χρυσή τομή ή η οριστική
λύση. Παρόλα όμως αυτά, ή ίσως και εξαιτίας όλων αυτών, οι σχέσεις αυτές

ήταν και εξακολουθούν ως ένα βαθμό να είναι ευεργετικές και δημιουργικές σε
κοινωνικό επίπεδο, εφόσον γίνονται σεβαστές και από την εκάστοτε πολιτική
εξουσία. Κάθε βίαιη ρήξη τους είναι φυσικό να δημιουργεί σοβαρά κοινωνικά

προβλήματα. Η πολιτική ζωή μπορεί πάντοτε να προσλαμβάνει κάτι από την

20 «Το γαρ της Εκκλησίας όνομα ου χωρισμού, αλλά ενώσεώς εστι και συμφωνίας όνομα». Ιω. Χρυσοστόμου,
Ομιλία εις Α’ Κορινθίους 1,1, PG61,13.
21 Βλ. Φιλιπ. 4,8.

11