Page 15 - mantzaridis-axies

ανθρώπων. Το πνεύμα της εκκοσμικεύσεως διαδίδεται ευρύτατα και ισοπεδώνει
τα πάντα. Μολονότι τυπικώς διαφημίζεται η Ορθοδοξία, στην πραγματικότητα
προωθείται η πνευματική αδιαφορία και η ηθική και πνευματική ασυναρτησία.

Ταυτόχρονα καλλιεργείται το αντιεκκλησιαστικό πνεύμα, ο θρησκευτικός
συγκρητισμός και η λεγόμενη ουδετεροθρησκεία.Έτσι η κοινωνική, η ηθική και η

πολιτική συμπεριφορά του λαού παραλύουν και ευτελίζονται, ενώ παράλληλα
επεκτείνονται ο ατομισμός και ο ευδαιμονισμός.

Η Ορθοδοξία όμως συνδέεται στενά και με έναν άλλον παράγοντα, που

δεν ακυρώθηκε ακόμα τελείως από την εκκοσμίκευση, αλλά εξακολουθεί να
διατηρείται κάπως στην κοινωνική και την πολιτική ζωή. Ο παράγοντας αυτός
είναι η μνημική σχέση με τους προγόνους· η συνείδηση του Γένος, που

παραμερίστηκε από το κράτος. Με την μνημική αυτή σχέση και την επιβίωση
κοινών οικογενειακών, κοινωνικών, θρησκευτικών και λοιπών παραδόσεων
διατηρείται ως ένα βαθμό κάποια ταυτότητα του ορθόδοξου λαού. Άλλωστε με

την μνημική σχέση και την κοινή αναφορά στον «Θεό των πατέρων ημών»
συνδέονταν πάντοτε και θεμελιώδεις θεολογικές αλήθειες μέουσιώδη κοινωνική
σπουδαιότητα.

Σήμερα στο πολιτικό επίπεδο, μετά την χρεοκοπία των ιδεολογιών και
τον ευτελισμό της πολιτικής, ως κύριος σκοπός των πολιτικών ηγετών
παρέμεινε η άσκηση και νομή της εξουσίας. Αυτή ασκείται εν ονόματι του λαού

αλλά στην πραγματικότητα χωρίς την ουσιαστική συμμετοχή του, γιατί ο λαός
γίνεται έρμαιο δημαγωγιών και κομματικών επιδιώξεων και από εντολέας των

κυβερνήσεών του μεταβάλλεται σε όργανο νομιμοποιήσεως των εξουσιαστών
του. Μόνο όταν δημιουργούνται έκτακτες καταστάσεις και εμφανίζονται
χαρισματικές ηγεσίες που αφυπνίζουν την υπνώττουσα λαϊκή συνείδηση,
παρέχεται η ευκαιρία να πραγματοποιηθεί, έστω και προσωρινά, κάποια

κοινωνική αναγέννηση. Η προσωπική τόλμη, η ανιδοτέλεια, η αρχοντιά και το
κοινοβιακό πνεύμα, που βρίσκονται παρά τις πολλές ατέλειες και αδυναμίες

πίσω από κάθε ουσιαστικό επίτευγμα του ορθόδοξου λαού, εξορίζονται ή
απωθούνται στην λήθη. Αλλά χωρίς την αναβίωσή τους, που εμφανίζεται σε
περιόδους μεγάλης κρίσεως, δεν μπορεί να υπάρχει ελπίδα για αρμονία ή
ομαλότητα στις σχέσεις λαού και εξουσίας.

Η δίψα της εξουσίας υπήρχε πάντοτε ως ανθρώπινος πειρασμός. Μέσα
στο πνεύμα όμως της παγκοσμιοποιήσεως, με την σύγχρονη τεχνολογία και την

14