Page 13 - retsianis-pandimia

Όπως προαναφέρθηκε, το ηθικό πλαίσιο στο οποίο θα βασίζεται η διατύπωση των κριτηρίων
για την κατανομή των διαθέσιμων πόρων και για την εισαγωγή των ασθενών στις ΜΕΘ

πρέπει ιδανικά να είναι σύμφωνο με τις βασικές αρχές τις βιοηθικής (αυτονομία ασθενούς,
ωφέλεια, μη βλάβη και δικαιοσύνη) και την ιατρική δεοντολογία και να εξυπηρετεί την

επάνοδο της κοινότητας σε κανονικές συνθήκες με το λιγότερο δυνατό κόστος [34] .

Σύμφωνα με τον Emanuel et al, [19] η δίκαιη κατανομή των πόρων στον καιρό της πανδημίας

περιλαμβάνει :

1. Το στόχο του μέγιστου οφέλους τόσο σε αριθμό ζωών όσο και σε συνολικά χρόνια που
κερδίζονται. Εδώ, τίθεται και το θέμα της ηλικίας του ασθενούς ως κριτήριο επιλογής για

εισαγωγή στη Μ.Ε.Θ. .Υποστηρίζεται από μια ωφελιμιστική προσέγγιση με στόχο το

συνολικό καλό της κοινότητας και την πρόοδο της κοινωνίας, χωρίς να παραβλέπει εντελώς
την αυτονομία και το συμφέρον του ασθενούς και την αξία της ανθρώπινης ζωής,

αντικρούεται δε αν επιμείνουμε σε ένα μοντέλο με επίκεντρο των ασθενή, με απόλυτη αξία
την ανθρώπινη ζωή και τις αρχές της μη βλάβης και της δικαιοσύνης.

2. Την προτεραιότητα στην πρόσβαση στο υγειονομικό προσωπικό, από την μία γιατί είναι

πολύτιμο και αναγκαίο για τη συνέχιση της μάχης έναντι του ιού και από την άλλη ως

ανταπόδοση και αναγνώριση των υπηρεσιών που προσφέρει με αυξημένο ρίσκο.

3. Την υποστήριξη της τυχαίας επιλογής ασθενών μεταξύ αυτών με την ίδια πρόγνωση και
όχι την εφαρμογή της τακτικής διαχείρισης first come – first serve.

4. Την ευελιξία και την προσαρμοστικότητα με την ενσωμάτωση νέων δεδομένων.

5. Την προτεραιότητα σε όσους συμμετέχουν σε ερευνητικά πρωτόκολλα.

6. Την ισχύ και εφαρμογή των κριτηρίων και σε COVID και σε non-COVID ασθενείς.

Αν εξεταστεί το σκεπτικό της πρώτης σύστασης του Emanuel et al και με δεδομένο πως ο
συγγραφέας επεκτείνεται και εξετάζει την αλλαγή αναπνευστήρα από ένα ασθενή που δεν

ανταποκρίνεται σε άλλον που τον χρειάζεται, καταλήγοντας στη θέση πως η απόσυρση
αναπνευστήρα δεν ισοδυναμεί με πράξη θανάτωσης του ασθενούς (ακόμα και αν οδηγεί

αναπόφευκτα στο θάνατο) και πως για την απόσυρση δεν είναι απαραίτητη η συναίνεση του
ασθενούς, ερχόμαστε μπροστά σε έναν κλασικό βιοηθικό δίλημμα που περικλείει στην

13