Page 32 - stylianidou-parigoritiki

ενδεχόμενο της παράτασης της ζωής του ασθενούς, γιατί δικό τους καθήκον δεν είναι

ούτε η επίσπευση του θανάτου, ούτε η αναβολή του. Αντίθετα, σέβονται την
ανθρώπινη ζωή και απλώς εκλαμβάνουν το θάνατο ως μια φυσιολογική διαδικασία.

(Hellenicpalliativecare, 2009).
Δικαίωμα στην Παρηγορητική Φροντίδα έχουν όλοι οι ασθενείς, των οποίων η

κύρια νόσος είναι πλέον μη αναστρέψιμη. Τέτοιοι ασθενείς είναι όσοι πάσχουν από
καρκίνο, ανίατα νευρολογικά νοσήματα, AIDS, νόσο Alzheimer, τελικού σταδίου

καρδιακή, αναπνευστική και νεφρική ανεπάρκεια, παραπληγία, τετραπληγία, LDS

(νόσος του μυοκινητικού νευρώνα). Μια σειρά και από άλλα νοσήματα ενδέχεται να
χρήζουν ανακουφιστικής φροντίδας και αντιμετώπισης, όπως η άνοια, η ηπατική

ανεπάρκεια, η προχωρημένη HIV λοίμωξη, διάφορες νευρολογικές διαταραχές, όπως

πολλαπλή σκλήρυνση, αγγειακό εγκεφαλικό επεισόδιο, νόσος του Parkinson, νόσος
κινητικού νευρώνα κ.λ.π. (Γιακουμιδάκης & Μόνιου, 2009: 280-290). Όπως εύκολα

μπορεί να γίνει αντιληπτό, η υποστήριξη ασθενών με τέτοιες αρρώστιες ξεπερνά τις
δεξιότητες και τις αντοχές ενός μόνο θεράποντος γιατρού και απαιτεί πολυδύναμη

προσέγγιση από ομάδα ειδικών που μπορεί να προσφέρει τις υπηρεσίες της κατ’
οίκον, σε κέντρα Πόνου-Παρηγορητικής Φροντίδας και σε ειδικές νοσηλευτικές

μονάδες (ξενώνες).

Όταν ένας ασθενής βρεθεί σε προχωρημένα στάδια μιας νόσου, ενδέχεται να
παρουσιάζει σε μεγάλη κλίμακα συμπτώματα, όπως αφόρητο πόνο, δύσπνοια, ναυτία

και εμετό, ανορεξία, άγχος, δυσκοιλιότητα και κατακράτηση ούρων, τα οποία
αδυνατούν να ανταποκριθούν στη συνηθισμένη θεραπευτική αγωγή των νοσοκομείων.

(Siegel, Biegelow, 2018: 23-32). Τότε, ανεξάρτητα από τη φύση της αρρώστιάς του,
είναι προτιμότερο να έρθει εγκαίρως σε επαφή με μια ομάδα παρηγορητικής

φροντίδας, να μάθει τι είδους υπηρεσίες μπορεί να λάβει από αυτή και κατά πόσο οι

υπηρεσίες αυτές μπορούν να τον βοηθήσουν. Ακόμη κι αν δεν απαιτούνται άμεσα
υπηρεσίες παρηγορητικής φροντίδας, είναι καλό οι ασθενείς και οι οικογένειές τους

να λάβουν γνώση των διαθέσιμων μέσων, σε περίπτωση που οι ανάγκες τους

αλλάξουν στην πορεία της ασθένειας. Η αντιμετώπιση των προβλημάτων που
προκύπτουν όχι μόνο ωφελεί τους ασθενείς, αλλά ταυτόχρονα μειώνει τις ευθύνες και

το άγχος των οικογενειών τους, των γιατρών και του νοσηλευτικού προσωπικού που
τους φροντίζουν. Δυστυχώς όμως, πολλές φορές οι συγγενείς του ασθενούς

βρίσκονται σε κατάσταση άγχους και πανικού, φοβούνται και αγωνιούν στη σκέψη
ότι ο άνθρωπός τους φτάνει στο τέλος της ζωής του και αναβάλλουν ή καθυστερούν

31