Page 19 - tsiolakidis_klimaka
P. 19

να μη νοθευτεί πρώτιστα η κρίση του υποτακτικού από το φέγγος  που
                   αντανακλά  η    ενατένιση  της  εν  πνεύματι  ζωής  και  να    αποφευχθεί
                   δευτερευόντως η παλινδρόμησή του στην πρότερη κατάσταση.
                           Σε  συνάφεια  με  αυτήν  την  προσδοκία    επιβεβλημένη  είναι  η
                   χρήση επιδέσμου-τεχνική της αναστολής μέχρι του σημείου εξάλειψης
                   της κενοδοξίας, με τη συνδρομή  της καλλιέργεια της υπομονής. Τέλος
                   το μαχαίρι είναι αρχή και αξιακό μέγεθος εκ των ων ουκ ανευ για την
                   αποβολή του ιδίου θελήματος, την απέκδυση από τον παλαιό άνθρωπο
                   και  την  πνευματική  προκοπή  του  προσώπου.  Όρο  θεμελιώδη
                   συναρμογής  του  κατάλληλου  πνευματικού  εξοπλισμού,  αποτελεί  η
                   απάθεια η προσωπική τελείωση του ποιμένα και η αναυσία, (αταραξία
                   και    συμπαγής  συναισθηματική  δομή  και  συγκρότηση  )  σε  ό,τι
                   δυσώδες μπορεί να αποδεσμεύσει η υπαρξιακή «εγχείρηση» που κάθε
                   φορά επιχειρεί ο θεραπευτής.







                   3.2  Διάκριση και περιπτωτική αντιμετώπιση των

                   συμπτωμάτων

                          Γνώρισμα της εξατομικευμένης ποιμαντικής,-ας μας επιτραπεί ο
                   όρος- ψυχοθεραπευτικής αγωγής, είναι η διάκριση. Με αφετηρία τις
                   ορίζουσες της διάκρισης όπως αυτές έχουν από τον ίδιο ταξινομηθεί
                   στο  ομώνυμο αλφαβητάρι του(λόγος  ΚΣΤ΄), ο Άγιος αντιλαμβάνεται
                   την κάθε τυπολογική κατηγορία και αναγνωρίζει την ιδιαιτερότητα
                   κάθε  προσώπου.  Έτσι  δίνει  το  στίγμα  -μέσα  από  την  ανίχνευση  της
                   προέλευσης  αλλά και της ποιότητας των συγκεκαλυμμένων λογισμών
                   που  η  κάθε  συμπεριφορά  αποκαλύπτει-  για  την  ενδεδειγμένη

                   διαχείρηση  έκαστης  περίπτωσης.  Καθηλωτική  ωστόσο  είναι  η
                   αίσθηση καθολικότητας και περιχώρησης που η διδασκαλία απηχεί,
                   όπως  και  η  δυναμική  για  την  σωτηρία  που  ανακύπτει  όταν  στον
                   λόγο(κστ΄μέρος  α΄22)αναφέρει:  «Μερικοί  δεν  γνωρίζω  πως-ούτε
                   άλλωστε  συνηθίζω  να  εξετάζω    υπερήφανα  του  Θεού  τα  δώρα-εκ
                   φύσεως έχουνκλίση προς την εγκράτεια ή την ησυχαστική ζωή ή την
                   αγνότητα  ή  τη  συστολή  ή  την  πραότητα  ή  την  κατάνυξη.  Και
                   υπάρχουν άλλοι που έχουν σ’ αυτές τις αρετές αντίπαλο την ίδια τη
                   φύση τους, και αναγκάζονται να εκβιάζουν όσο μπορούν τον ίδιο τον
                   εαυτό τους. Αυτούς, αν και κάποτε νικώνται, τους εκτμώ περισσότερο
                   από  τους  πρώτους  διότι  είναι  βιασταί  της  φύσεώς  των».  Για  να
                   επιστρέψουμε  στο  θέμα  μας,  η  διαχείριση  αυτών  των  ζητημάτων
                   ενεργείται έκτοτε εντός των γενικών ποιμαντικών αρχών της ακρίβειας



                                                                                                    18
   14   15   16   17   18   19   20   21   22   23