Page 20 - tsiolakidis_klimaka

που αποτελεί την κατ’ εξοχήν ζωή της χάριτος, και της οικονομίας (την
περιπτωτική παρέκκλισή της),αλλά και εντός ειδικότερων αρχών όπως
της αναλογίας που αφορά στην ιστορική πραγματικότητα και την
προσαρμογή στις κοινωνικές συνθήκες, και της ιδιαιτερότητας του
36
προσώπου . Πρέπει να σημειωθεί ότι η μοναδικότητα και
ιδιαιτερότητα του ανθρώπου που τονίζεται εδώ είναι τμήμα του
ημίσεως της ύπαρξής του, διότι σε αντίθετη περίπτωση «[…]Εάν η
μοναδικότητα παρέμενε ως η μόνη πραγματικότητα για τον άνθρωπο,
η μελέτη της ψυχολογικής και πνευματικής του ζωής θα ήταν
ανέφικτη» ,καθώς δεν θα είχαν την αδιαμφισβήτητη ισχύ τους οι
37
πνευματικοί νόμοι που άπτονται καταστάσεων αναφερόμενων σε
όλους τους ανθρώπους η σε ευρείες κατηγορίες τους, των οποίων η
εφαρμογή στην ποιμαντική πράξη απαιτεί την εξατομίκευση.
Στη συνέχεια καταγράφει τα χαρακτηριστικά που δομούν την
προσωπικότητα του ποιμένα προβάλλοντας ως παράδειγμα το

πρόσωπο του Ιησού, παράδειγμα που θα τον βοηθήσει στην
προσωπική του αυτοεξέταση και στο ζύγισμα της δικής του αγάπης
απέναντι στους αδελφούς. Είναι όρος απαράβατος να προσέχει τη ζωή
του και να έχει τακτοποιηθεί πνευματικά πρώτα ο ίδιος ο ποιμένας
πριν αναλλάβει να παιδαγωγήσει και να θεραπεύσει τους άλλους
καθώς είναι κοινός τόπος πια ότι κάθε ποιμένας«[…]Πρέπει να
γνωρίζει ότι είναι ευγλωττότερα τα έργα παρά τα λόγια, και ότι εάν
κάθε διδαχή προς τους πιστούς δεν συνδυάζεται με το καλό
παράδειγμα και δεν επικυρώνεται με την καλή ανατροφή εν τω βίω
είναι μάταια όσο υψηλά νοήματα και αν περιλαμβάνει» . Προσθέτει
38
επίσης ότι η κατάσταση αυτή συνεπάγεται επιπλέον χαρισματικές
εμπειρίες. Κατόπιν οι προτροπές του Σιναΐτη δίνουν το στίγμα της
σωστής επικοινωνίας του ποιμένα με τους ποιμενόμενους, ορίζοντας
θα λέγαμε το ορθώς διαλέγεσθαι. Σε αυτό το πλέγμα συνάπτονται και
οι επισημάνσεις για την ανάγκη όχι της αμφιβολίας και συστολής στη
στάση του ποιμένα, αλλά για την εκλογή της ευθύτητας ως
ενδεδειγμένης μεθόδου, και της σαφήνειας των λόγων ως σωστής
οδού.

Η άλλη διάσταση της επικοινωνίας στα πλαίσια της
ποιμαντικής του, απαντά και σε αυτό που σήμερα οι εκπρόσωποι της
ψυχολογίας αποκαλούν εμπάθεια, (αναφορά που εντοπίζεται με
περισσότερη ευκρίνεια στο νζ΄και βέβαια την υπερβαίνει). Ως προς

36 Πρβλ. Βασιλείου Ι. Καλλιακμάνη Πρωτοπρεσβύτερου, Ο εκκλησιολογικός χαρακτήρας
της ποιμαντικής, Λεντίω ζωννύμενοι ΙΙ, εκδ. Μυγδονία Θεσσαλονίκη 2005, σ.48.
37 Βλ. π. Βασιλείου Θερμού, ο.π., σ.44.
38 Αθανάσιος Γκίκας Πρωτοπρεσβύτερος, Μαθήματα Ποιμαντικής, εκδ. Μυγδονία
Θεσσαλονίκη 2005, σ.81.

19