Page 7 - aslanidis-irodianoi

πράξη αυτή δεν έφερε οργή μόνο στον Ηρώδη, αλλά και σε όλους τους άνδρες του

25
στρατού του, οι οποίοι επιτέθηκαν και νίκησαν τους αντιπάλους τους .
Η απόλυτη σταθερότητα και ειρήνη στην Ιουδαία ήρθε το φθινόπωρο του 31

π.Χ. με την ήττα του Μάρκου Αντώνιου στο Άκτιο. Ο Ηρώδης βλέποντας τον

ανερχόμενο Οκταβιανό ως αυτοκράτορας όλης της Ρώμης προετοίμασε τα επόμενα
βήματα του για την επιτυχία του. Με δώρα και φιλοφρονήσεις προσπάθησε να

κερδίσει την εύνοια και την φιλία του νέου αυτοκράτορα, ο οποίος ενοποίησε όλη την
έκταση της Ρώμης κάτω από το πρόσωπο του. Ο μοναδικός άξιος εκτός του Ηρώδη

να κυβερνήσει την Ιουδαία ήταν ο Υρκανός, αλλά αυτός ήταν μεγάλος σε ηλικία και
δεν ενδιαφερόταν για τον θρόνο. Αλλά παρόλα αυτά ο Ηρώδης τον κατηγόρησε για

26
συνεργασία με τους Ναβαταίους και τον εκτέλεσε . Με αυτό τον τρόπο ο Ηρώδης,
εξασφάλισε τόσο την θέση του, όσο και το μέλλον της δυναστείας του, κάτι που
27
φαίνεται από τα γεγονότα που ακολουθούν . Από τα στοιχεία αυτά που
παρουσιάζονται μπορούμε να δούμε ότι ο Ηρώδης αν και ικανός ηγέτης, ήταν
διπλωματικός, κοιτούσε πάντα το ατομικό του συμφέρον και ήταν ιδιαίτερα σκληρός.

Η σκληρότητα του αυτή φάνηκε τόσο στους αντιπάλους του και τους
αντιφρονούντες, όσο και στον τρόπο μεταχείρισης των πολιτών του. Λέγετε, για να

αναγείρει, ο Ηρώδης, τον Ναό χρησιμοποίησε εκτεταμένα την παιδική εργασία,

στοιχείο που επιβαρύνει περισσότερο την προσωπικότητα του.
Μετά τον θάνατό του Ηρώδη το 4 π.Χ., ο αυτοκράτορας Οκταβιανός

Αύγουστος (27π.Χ.-14μ.Χ.), μοίρασε το βασίλειο της Ιουδαίας στους τρείς γιούς, του
Ηρώδη. Στον Αρχέλαο απονεμήθηκε ο τίτλος του εθνάρχη και του δόθηκαν οι

περιοχές της Ιουδαίας, της Σαμάρειας και της Ιδουμαίας. Ο Φίλιππος ονομάστηκε

τετράρχης, για να ξεχωρίζει από τον τίτλο του αδελφού του ως εθνάρχη και του
δόθηκαν οι περιοχές Ιτουραία και Τραχωνίτις, βόρεια της λίμνης Γεννησαρέτ. Και

.
τέλος, ο Ηρώδης Αντίπας έγινε τετράρχης της Γαλιλαίας και της Περαίας (Μτ. 14:1

25 Ζάρρας, Ιστορία της εποχής της Καινής Διαθήκης. Σελ. 357.
26 Ιωσήπου, Αρχαιολογία, 15, 161-182.
27 Ζάρρας, Ιστορία της εποχής της Καινής Διαθήκης. Σελ. 357.

6