Page 3 - Gkrillas_Theologia

2
φύση και να οδηγήσει τον άνθρωπο και την ανθρώπινη φύση εκ νέου στην
αγιότητα της Βασιλείας των Ουρανών .
3
Η μέριμνα πρόσληψης του κόσμου από την Ποιμαντική και Κοινωνική

Θεολογία της Εκκλησίας, δεν έχει την σημασία προσαρμογής της Εκκλησίας
στα δεδομένα του κόσμου και της κοινωνίας. Αυτό θα οδηγούσε σε μια

ανεπαρκή εκκοσμίκευση, παντελώς αδύνατη να οδηγήσει την Βασιλεία του

Θεού. Η Εκκλησία προσλαμβάνει τον κόσμο για να τον σχηματοποιήσει στην
αγιότητα και όχι για σχηματοποιηθεί η ίδια στην αμαρτία του κόσμου. Η

μέριμνα της Εκκλησίας για να οδηγηθεί ο κόσμος και η κοινωνία στην αγιότητα
του Θεού, βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση από την προσαρμογή σε ένα

εκκοσμικευμένο συσχηματισμό προς τον κόσμο.

Η προσπάθεια της Εκκλησίας να θεραπεύσει τον κόσμο από την
αμαρτία, βρίσκει την εφαρμογή της σε πολλά ποιμαντικά και κοινωνικά μέσα.

2 Γρηγόριος Νύσσης, PG 45, 1165B-C: «Επειδή γαρ δια της παρακοής του ανθρώπου, ο
θάνατος (εισήλθε, τούτου χάριν δια της υπακοής του δευτέρου ανθρώπου) εξοικίζεται. Δια
τούτο υπήκοος μέχρι θανάτου γίνεται, ίνα δια μεν της υπακοής (το εκ της παρακοής)
θεραπεύση πλημέλλημα […] ενωθήσα γαρ τω Κυρίω η ανθρωπίνη φύσις συνεπαίρεται τη
θεότητα και το υψούμενον εκείνό εστι το εκ του ταπεινού επαιρόμενον». Πρβλ. και Κυρίλλου
Αλεξανδρείας, Υπόμνημα εις το κατά Λουκάν Ευαγγέλιον, PG 72, 489 D: «Ο δε γε του Θεού
Λόγος γενόμενος άνθρωπος αγίαν είχε τη σάρκα και πανάγιον αληθώςκαι εν ομοιώσει μεν της
ημετέρας σαρκός ... σαρκώσεως.».
3 Κυρίλλου Αλεξανδρείας, Εις Ματθαίον, 24, 36. PG 72, 244: «Γεγόναμεν κατ'αυτόν ημείς,
επειδή γέγονε καθ' ημάς αυτός». Βλ. και:Κυρίλλου Αλεξανδρείας, Εις το κατά Λουκάν, PG 72,
672C: «Επειδή και καθείς εαυτόν εκ τοις καθ ημάς κεχρημάτικεν άνθρωπος, διαλέγεται πάλιν
ουκ απεικότως τη μετά σαρκός οικονομία και τας πρεπούσας τοις της κενώσεως μέτροις [...]
ευθύς εις την εαυτού δόξαν και υπεροχήν». Πρβλ. και: Κυρίλλου Αλεξανδρείας, Εις το κατά
Λουκάν, PG 72, 672C: «Είδομεν τον εν μορφή του Θεού και Πατρός Θεόν Λόγον, δι' ημάς
γενόμενον άνθρωπον τον ομόθρονον τω Πατρί, μεθ' ημών, ήγουν εν είδει τω καθ' ημάς, ίνα
ημάς εαυτώ συμμόρφους αποτελέση, δι'αγιασμού και δικαιοσύνης, εγχαράτων ημίν το της
εαυτού θεότητος κάλλος, νοητώς δηλονότι και πνευματικών [...] ούτω φορέσαμεν και την
εικόνα του επουρανίου». Επίσης: Κυρίλλου Αλεξανδρείας, Εις το κατά Λουκάν, PG 72, 893B:
«...ότι Θεός ων ο Λόγος και εξ αυτής αναφύς της ουσίας του Θεού και Πατρός, και εν μορφη
και ισότητι προς αυτόν υπάρχων, γέγονε σαρξ, τουτέστι τέλειος άνθρωπος, ουκ εκβεβηκώς
των θείων αξιωμάτων, μεμενηκώς δε μάλλον, εν οίς ην αεί, και Θεός υπάρχων ... υιος δε
αυτού κατά σάρκα». Βλ. και:Κυρίλλου Αλεξανδρείας, Σχόλια περί της ενανθρωπήσεως του
Μονογενούς 8, PG 75, 1377: «εκ τελείας υποστάσεως του Θεού Λόγου και μην εξ
ανθρωπότητος τελείως εχούσης κατά τον ίδιον λόγος εις Χριστός, ο αυτός υπάρχων εν ταυτώ
Θεός τε όμου και άνθρωπος.» Πρβλ. και: Όρος Χαλκηδόνος, Mansi VII, 108 και εξής : «…ένα
και τον αυτόν ομολογείν Υιόν και Κύριον Ιησούν Χριστό συμφώνως άπαντες εκδιδάσκομεν,
τέλειον τον αυτόν εν θεότητι και τέλειον τον αυτόν εν ανθρωπότητι, θεόν αληθώς και
άνθρωπον αληθώς τον αυτόν, εκ ψυχής, λογικής και σώματος ομοούσιον τω Πατρί κατά την
θεότητα και ομοούσιον τον αυτόν ημίν κατά την ανθρωπότητα, κατά πάντα όμοιον ημίν, χωρίς
αμαρτίας…».

2