Page 10 - karakostas-thriskeia

αυτήν την ανάγκη, και ο λόγος είναι η ανθρώπινη αδυναμία και ο πονηρός, «ὁ πλανῶν
τὴν οἰκουμένην ὅλην» (Αποκ. ΙΒ’, 9). Κατά τον αείμνηστο καθηγητή Λ. Φιλιππίδη, όλες
οι διηγήσεις περί φανταστικών θεανθρώπων μπορούν να εκληφθούν μόνο ως «θεία
διαπαιδαγώγηση της ανθρωπότητας», για να αναγνωρίσει τον Χριστό, όταν θα
προέβαλλε ανάμεσα στους ανθρώπους, πραγματοποιώντας την προσδοκώμενη
φαντασία τους, με την παρουσία Του ως μόνου πραγματικού ιστορικού Θεανθρώπου. 21

Ό,τι αλήθεια μπορεί να υπάρχει σε κάποιες ηθικές αρχές φιλοσοφικών ή θρησκευτικών
ρευμάτων, οφείλεται στον έμφυτο ηθικό νόμο, ο οποίος εμφανίζεται στην «ανθρώπινη
συνείδηση, διατηρεί και αναζωπυρώνει την στροφή προς την αλήθεια και προς τον Θεό,
αποτελώντας το φυσικό όργανο, στο οποίο απηχούν οι παραινέσεις του Θεού προς τον
21
άνθρωπο». Επομένως, δεν ισχύει αυτό που ακούγεται στις μέρες μας, πως όλες οι
θρησκείες αποτελούν ένα κοινό αντικείμενο, αλλά ακριβώς το αντίστροφο, πως όλες
οι ειλικρινείς αναζητήσεις των ανθρώπων που τους ανάγκασαν να ιδρύσουν
θρησκείες, τελεσιουργούνται στον Χριστό, ως την πηγή της ζωής, το άκρον των
23
εφετών και εν τέλει το παν. Και κάνουμε λόγο για ειλικρινή αναζήτηση, διότι
υπάρχουν και περιπτώσεις θρησκειών, οι οποίες αντί για την αναζήτηση της αλήθειας,
σκοπό τους έχουν το κέρδος για ορισμένα άτομα, που εκμεταλλεύονται τους
ανθρώπους, τόσο υλικά όσο και πνευματικά, όπως συμβαίνει στις περιπτώσεις της
μαύρης και της λευκής μαγείας. 24

Συμπεράσματα

Φτάνοντας λοιπόν προς το τέλος της παρούσης έρευνας και μετά την έκθεση όλων
αυτών των σκέψεων, καταλήγουμε σε ορισμένα συμπεράσματα. Επειδή ζούμε σε μια
εποχή σύγχυσης, θεωρήθηκε αναγκαία η συγγραφή της μελέτης αυτής, που είχε σκοπό
να εξετάσει την αρχή, την πορεία και την κατάληξη της θρησκείας στην ανθρώπινη
ιστορία, και παράλληλα να αναδειχθεί η διαφορά των θρησκειών σε σχέση με την
Χριστιανική Ορθόδοξη Εκκλησία, προς απάντηση όσων συγχέουν αυτά τα μεγέθη.
Είδαμε λοιπόν, πως η θρησκεία είναι η έμφυτη εκδήλωση της προσπάθειας του
ανθρώπου να βρει τον Δημιουργό του, η οποία όμως δεν στάθηκε ικανή να ενώσει τον
άνθρωπο με τον Θεό, αφού κατ’ ουσίαν πρόκειται για ανθρώπινη επινόηση, και αυτός
ήταν ο λόγος που απέτυχε. Κατέληξε με το πέρασμα των χρόνων να αποτελεί ένα
σημαντικό πολιτισμικό μέρος διαφόρων λαών, μία κίνηση των ανθρώπων να
ικανοποιούν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα, ακόμα και δεισιδαιμονία. Πιο
συγκεκριμένα, ο μακαριστός π. Ιωάννης Ρωμανίδης, υποστηρίζει πως η θρησκεία
25
αποτελεί νευροβιολογική ασθένεια, με τον Χριστιανισμό να είναι η θεραπεία της.

Αυτό γιατί η θρησκεία είναι κάθε ταύτιση Ακτίστου και κτιστού, όπως συμβαίνει στην
ειδωλολατρία. Έτσι, ο «θρησκευτικός» άνθρωπος προβάλλει τις σκέψεις και τα
νοήματά του στον χώρο του Θείου, κατασκευάζοντας ο ίδιος τον θεό του, με σκοπό
την εξιλέωση, τον εξευμενισμό και τελικά την χρήση του θεού προς ίδιον όφελος. Ο
Θεός όμως, δεν έχει ανάγκη εξευμενισμού, διότι «ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστί» (Α' Ιωάν. δ' 16)