Page 9 - karakostas-thriskeia

Εδώ πρόκειται για τον σπερματικό λόγο που είχε δοθεί στα έθνη, τα οποία δεν κατείχαν
το πλήρωμα της Αληθείας, αλλά λόγω της θεϊκής καταγωγής του ανθρώπου, παρά την
πτώση, κάποιοι άνθρωποι με την λογική και τον ηθικό τους βίο κατανόησαν ισχνά και
κατά το δυνατόν κάποια πράγματα περί του Θεού, π.χ. ότι είναι Αθάνατος. Γι’ αυτό και
σε μερικούς Ναούς και Μονές υπάρχουν οι μορφές αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων, οι
οποίοι δεν εξισώνονται με τους Αγίους της Εκκλησίας, αλλά τιμώνται από αυτήν ως
22
κήρυκες, πρόδρομοι και υπηρέτες της Αληθείας. Όλοι λοιπόν οι άνθρωποι ανέμεναν
τον Σωτήρα, και εξέφραζαν αυτή τους την προσδοκία κατά το δοκούν. Μάλιστα οι
προσδοκίες τους συνέκλιναν προς τα μέρη της Παλαιστίνης, με τους δυτικούς λαούς
να περιμένουν την σωτηρία εξ ανατολών και οι ανατολικοί εκ δυσμών. Όλα έδειχναν
τον Χριστό, πράγμα διόλου παράξενο, αρκεί να θυμηθούμε δύο προφητείες της Π.
Διαθήκης. Η πρώτη είναι αυτή που δόθηκε από τον Ιακώβ, χαρακτηρίζοντας τον
Μεσσία ως προσδοκία των εθνών (Γεν. ΜΘ’, 10) και η δεύτερη, του προφήτου Ησαΐα,
η οποία αναφέρει πως στο όνομα του ερχόμενου Σωτήρα θα ελπίζουν όλοι οι λαοί (Ησ.
21
ΜΒ’, 4).
Ο Χριστός λοιπόν είναι Εκείνος που ο Αριστοτέλης προσπάθησε να ορίσει με την
λογική. Ο Χριστός είναι Εκείνος ο Θεάνθρωπος που επιθυμούσε να συναντήσει ο
Κομφούκιος. Ο Χριστός είναι ο Δημιουργός του σύμπαντος κόσμου που ανέφερε ο
Πλάτων. Ο Χριστός είναι Εκείνος που οι Πέρσες ανέμεναν να Τον διακρίνουν
βλέποντας τον αστέρα Του. Για τον Χριστό είπε ο Gotama Βούδας ότι θα είναι Εκείνος
που θα χρεοκοπήσει την δική του διδασκαλία. Ο Χριστός είναι ο Θεός, που
ενανθρώπησε από Παρθένο Μητέρα. Σε όλες τις παραδόσεις για τις οποίες κάνουμε
λόγο, βλέπουμε μια νοσταλγία για έναν ενανθρωπήσαντα Θεό, η οποία εκδηλώνεται
με υποτιθέμενες ενσαρκώσεις θεών. Η μόνη όμως αληθινή και ιστορική ενσάρκωση
21
ήταν εκείνη του Λόγου του Θεού. Αυτή η νοσταλγία της ενανθρώπησης του Θεού
όμως, μας θυμίζει τα λόγια του Κυρίου στην Εύα μετά την παράβαση, όταν της είπε
«καὶ ἔχθραν θήσω ἀνὰ μέσον σοῦ καὶ ἀνὰ μέσον τῆς γυναικὸς καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ
σπέρματός σου καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ σπέρματος αὐτῆς· αὐτός σου τηρήσει κεφαλήν, καὶ σὺ
τηρήσεις αὐτοῦ πτέρναν» (Γεν. Γ’, 15). Τα λόγια αυτά αποτελούν την πρόρρηση του
Θεού για την ενσάρκωση του Σωτήρος, και είναι κάτι που όπως φαίνεται όλοι οι λαοί
ανέμεναν. Όμως, γιατί δεν περίμεναν απλά την έλευση ή την εμφάνιση του Θεού, αλλά
ήθελαν Αυτός να έχει σώμα; Είναι ακόμα ένα δείγμα της «ανάμνησης» που
αναφέρθηκε στο πρώτο μέρος του κειμένου, διότι αυτό ήταν το σχέδιο του Θεού προ
καταβολής κόσμου, να ενσαρκωθεί, για να θεώσει τον άνθρωπο. Αυτό θα συνέβαινε
ακόμα κι αν δεν υπήρχε η πτώση των Πρωτοπλάστων, απλώς θα γινόταν με άλλον
τρόπο, χωρίς να υπάρχει η Σταύρωση, αφού δεν θα είχε προηγηθεί η παράβαση.

Σε αυτό το σημείο είναι απαραίτητη μία διευκρίνιση, προς αποφυγή παρανοήσεων.
Διαβάζοντας κανείς τα παραπάνω μπορεί να εικάσει πως από αυτά τεκμαίρεται ότι όλες
οι θρησκείες έχουν ψήγματα αλήθειας ή ότι αποτελούν προδρόμους του Χριστιανισμού
ή ακόμα ότι είναι εκφάνσεις της μίας αλήθειας. Όλα αυτά βέβαια δεν ισχύουν. Η
πραγματικότητα είναι πως οι άνθρωποι δημιούργησαν τις θρησκείες από τον πηγαίο
πόθο τους για αναζήτηση του Θεού, οι οποίες όμως δεν μπόρεσαν να εξυπηρετήσουν