Page 4 - koios-laografia

αλυσίδα. Ανάλογα με την οικονομική κατάσταση του γαμπρού μπορεί να
ήταν μία , τρεις ή πέντε οι ντούμπλες και τις φορούσε σαν κολιέ η νύφη,
της οποίας ήταν πλέον ιδιοκτησία. Ο αριθμός των νομισμάτων ήταν

δείκτης πλούτου του γαμπρού, ο οποίος και καμάρωνε γι αυτό. Οι
ντούμπλες θεωρούνταν σαν κάτι «ιερό» και τις φορούσαν μόνο Κυριακές
και γιορτές στην Εκκλησία και τους χορούς και σε οποιαδήποτε άλλη
επίσημη στιγμή. Τις ρευστοποιούσαν μόνο σε ειδικές και σοβαρές
ανάγκες. Τέτοιες ανάγκες θεωρούνταν, κυρίως, προβλήματα υγείας
καθώς και η αγορά ζευγαριού για όργωμα ή κτίσιμο σπιτιού και γενικά

όπου η εισφορά τους στο νοικοκυριό ήταν καίρια. Αλλιώς τα φορούσαν δια
βίου οι γυναίκες, αποτελούσαν οικογενειακό κειμήλιο και τα έκαμναν
δώρο, από αγάπη, στις θυγατέρες ή τις νύφες. Στον γαμπρό δώριζαν,
συνήθως, καρφίτσα χρυσή που αποτελούνταν από τρεις λίρες ειδικά
δεμένες. Είχε αντίστοιχη αποστολή. Τα συμπεθέρια αντάλλαζαν

πουκάμισα, κάλτσες μάλλινες πλεκτές πολύχρωμες, ποδιές υφαντές
πολύχρωμα κεντημένες με μάλλινες ή μεταξωτές κλωστές που θύμιζαν
έργα τέχνης, τσεμπέρια, μαντήλες και μαντήλια, παπούτσια και άλλα
είδη δώρων. Ειδικά στο προξενητή του δωρίζανε, από μέρους του
γαμπρού, ένα ζευγάρι παπούτσια για να καλύψουν “την φθορά των
παπουτσιών” από τις διαδρομές που έκανε στο προξενιό και για την

επιτυχία του. Οι ντούμπλες συνδυάζονταν με τα παραδοσιακά μακριά
φουστάνια και κολάκευαν ιδιαίτερα τις γυναίκες.

Μετά από κάποιο χρονικό διάστημα που το όριζαν οι ανάγκες των
γονιών, σειρά είχε ο γάμος. Αποτελούσε γεγονός για όλους τους

κατοίκους του χωριού και ήταν η επιθυμία κάθε γονιού που είχε νέο και
ακόμη περισσότερο γι αυτούς που είχαν κόρη ή κόρες. Οι προετοιμασίες
άρχιζαν από νωρίς, σχεδόν αμέσως μετά τον αρραβώνα. Άρχιζε με την
προετοιμασία της προίκας. Κουβέρτες, φλοκάτες, κιλίμια, χαλιά,
διάδρομοι, σεντόνια, μαξιλάρια, κουρτίνες, ό,τι έχει σχέση με νοικοκυριό,
έπρεπε να τα ετοιμάσει η μέλλουσα νοικοκυρά. Τα περισσότερα από

αυτά, από παράδοση και οικιακή οικονομία, τα φτιάχνανε στον αργαλειό.
Τα υφαντά αποτελούσαν την εποχή εκείνη το σπουδαιότερο μέρος της
προίκας του κοριτσιού και ένα δείγμα της νοικοκυροσύνης της. Θυμάμαι
την μικρότερη αδελφή του πατέρα μου, την θεία Άννα, που δούλευε
συνέχεια στον αργαλειό. Η σαΐτα έδινε κι έπαιρνε στο στιμόνι και υφάδι

και κάθε μέρα αύξανε αυτό που ύφαινε, μάλλινο, βαμβακερό ή μεταξωτό,

3