Page 14 - Gkrillas_EkklhsiastikiParadosi

τρόπο. Έτσι, κάθε άνθρωπος έχει τη δυνατότητα να αντιληφθεί και να

αντιμετωπίσει το βίωμα εντός της Εκκλησίας, με μοναδικό μέτρο την δυναμική
των προσωπικών του ικανοτήτων.

Στην Ορθόδοξη Παράδοση ακόμα και η αμαρτία αποκτά μια

διαφορετική διάσταση, που πολλές φορές συγκρούεται από το περιβάλλον
της Ορθόδοξης Επιστημονικής Θεολογίας, όπως αυτή διατυπώνεται στα

σύγχρονα Θεολογικά συγγράμματα, τα οποία στην επέκτασή τους
επηρεάζουν τόσο την κατήχηση των πιστών, όσο και τα κηρύγματα του

άμβωνος. Η σχολαστική διάκριση σε κακές και καλές πράξεις, όπου οι μεν

πρώτες ταυτίζονται με την αμαρτία, οι δε δεύτερες με την αρετή, δεν ταυτίζεται
στο βιωματικό περιβάλλον της Ορθόδοξης Παράδοσης. Οι πράξεις του

ανθρώπου, είτε καλές είτε κακές, στην Ορθόδοξη Παράδοση αποτελούν

σαφώς αντικείμενο Χριστότητας, που εκδηλώνονται στο περιβάλλον της
κοινωνικής συμπεριφοράς του χριστιανού. Οι πράξεις του χριστιανού δεν

είναι άσχετες από την αρετή και την αμαρτία, αλλά από μόνες τους δεν
μπορούν να χαρακτηριστούν ούτε σαν αρετές ούτε σαν αμαρτίες. Στην

σύνθεση της διδασκαλίας των Πατέρων της Εκκλησίας που συνιστούν
γνήσιους φορείς της Ορθόδοξης Παράδοσης, ως αμαρτία προσλαμβάνεται

οτιδήποτε αδυνατίζει το δεσμό της αγαπητικής σχέσης με το Θεό. Σε αυτή τη

λογική ο άνθρωπος διαρκώς αμαρτάνει, όμως η Ορθόδοξη Παράδοση
προβάλλει διαρκώς την ελπίδα, απαλείφοντας κάθε ενδεχόμενη απογοήτευση

από την επαναλαμβανόμενη αμαρτία. Η επικινδυνότητα δηλαδή της αμαρτίας,
δεν έγκειται σε αυτή καθ’ αυτή πράξη μόνο, αλλά στην αδυναμία του

ανθρώπου να συνειδητοποίηση την πράξη και να προβεί σε ουσιαστική
προσπάθεια διόρθωσης. Η προσπάθεια αυτή στο βίωμα του χριστιανού,

παρουσιάζει αδιάκοπη και συνεχή εξέλιξη και αποτελεί διαδικασία διαρκώς

εκτεινόμενη στο βίο του. Αυτό προσδιορίζει και τον αγώνα του χριστιανού, ο
οποίο πορευόμενος και βιώνοντας σε αυτή την εξέλιξη, άλλοτε αστοχεί και

άλλοτε ευστοχεί, καθ’ όσον η επιτυχία και η αποτυχία έχουν πρόσκαιρο

χαρακτήρα.

13