Page 13 - karakostas-xristian-epist

Κλεάνθης κατηγορεί τον σύγχρονό του Αρίσταρχο τον Σάμιο (310-230 π.Χ.), ο
οποίος δίδασκε ότι η γη κινείται, χαρακτηρίζοντάς τον βλάσφημο, λέγοντας κατ’
αυτού «ως κινών τήν του κόσμου εστίαν καί ταράσσων τήν των ολυμπίων (θεών)
38
ηρεμίαν». Πρόκειται λοιπόν καθώς φαίνεται, για μια αναφορά από την
προχριστιανική ειδωλολατρική εποχή, η οποία εσφαλμένα συσχετίζεται και
προσάπτεται στον Χριστιανισμό.

Η επόμενη αναφορά είναι σχετική με την εποχή του Ιησού του Ναυή, όταν οι
Ισραηλίτες εισέβαλαν στην Χαναάν, και όπως αναφέρει το κείμενο ο ήλιος και η
σελήνη ακινητοποιήθηκαν μέχρι να καταφέρουν να επικρατήσουν των εχθρών τους
(ΙτΝ. Ι’, 10-13). Εξάγεται λοιπόν το συμπέρασμα από ορισμένους, πως για να
ακινητοποιηθούν ο ήλιος και το φεγγάρι, το κείμενο υπονοεί πως η γη είναι σταθερή
και αυτά βρίσκονται σε κίνηση, επομένως υποφαίνεται το γεωκεντρικό μοντέλο.
Όμως, εφ’ όσον γνωρίζουμε πλέον πως η γη κινείται γύρω από τον ήλιο και όχι το
αντίθετο, θα έπρεπε η γη να σταμάτησε την κίνησή της, γεγονός το οποίο αποκλείεται
από τους ειδήμονες της φυσικής, για τον λόγο ότι σε μία τέτοια περίπτωση οι
επιπτώσεις θα ήταν καταστροφικές για τον κόσμο. Τι ισχύει λοιπόν σε αυτήν την
περίπτωση, όντως κάνει λάθος η Αγία Γραφή; Το εν λόγω σημείο του ιερού κειμένου
θεωρήθηκε από τον Λούθηρο ως απόδειξη του γεωκεντρικού μοντέλου, το οποίο
39
αυτός υποστήριζε, διότι θεωρούσε πως σε αυτό αναφερόταν η Αγία Γραφή. Για να
αντιμετωπίσει λοιπόν τον Κοπέρνικο που εισήγαγε το ηλιοκεντρικό μοντέλο, έφερε
ως επιχείρημα την εν λόγω βιβλική περικοπή, και όταν τελικά ανακαλύφθηκε η
αληθινή δομή του πλανητικού συστήματος, η προσέγγισή του έγινε καταγέλαστη.

Είναι λοιπόν σαφές, πως η προσέγγιση του Λουθήρου ήταν λανθασμένη, γεγονός που
μας παραπέμπει σε έναν λόγο του Αγίου Αυγουστίνου σχετικό με το θέμα, πολλούς
αιώνες νωρίτερα. Ο ιερός αυτός Πατήρ στο έργο του «Ερμηνεία εις την Γένεση»,
αναφέρει πως είναι αισχρό και επικίνδυνο οι άπιστοι να ακούνε έναν Χριστιανό να
καταπιάνεται με το ζήτημα της δημιουργίας και νομίζοντας αυτός ότι εκφράζει το
πνεύμα της Αγίας Γραφής να λέει πράγματα που δεν ευσταθούν, διότι με αυτόν τον
τρόπο φαίνεται η άγνοια του Χριστιανού και εκτός από τον ίδιο χλευάζονται και τα
ιερά κείμενα, χαρακτηριζόμενοι οι συγγραφείς τους ως αναξιόπιστοι και αυτά ως
ανάξια λόγου. Ο ιερός Αυγουστίνος σημειώνει πως αν στις Γραφές τύχει μια υπόθεση
να διαψευστεί, τότε αυτή δεν υπήρξε ποτέ μέσα στο ιερό κείμενο, αλλά αποτελούσε
ανθρώπινη άποψη που διατυπώθηκε λόγω άγνοιας. Από την άλλη, αν αποδειχθεί πως
μία γνώμη είναι αδιαμφισβήτητα αληθής, πάλι είναι αβέβαιο αν αυτή ήταν η έννοια
που είχε σκοπό να δώσει ο ιερός συγγραφέας όταν χρησιμοποιούσε τα αντίστοιχα
λόγια. Και αν ο ιερός συγγραφέας του κειμένου δεν αποσκοπούσε στο αντίστοιχο
δίδαγμα, τότε αυτό δεν σημαίνει πως είναι ψευδές το άλλο στο οποίο αποσκοπούσε,
αλλά αληθές και ακόμη πιο άξιο λόγου. Από την άλλη πλευρά, αν η σημασία των
λόγων της Αγίας Γραφής δεν αποκλείει το να εκλάβουμε τα διδάγματα ως αντιλήψεις
του συγγραφέως, πάλι θα χρειαστεί να αναζητήσουμε μήπως τυχόν εννοούσε και κάτι
13