Page 20 - koliofoutis_poimenas

Εκκλησία, για να μην εξευτελιστεί και πέσει έτσι στην παγίδα του Διαβόλου. Το ίδιο και

οι Διάκονοι πρέπει να είναι σεμνοί, όχι διπροπρόσωποι, να μην έχουν το νου τους στο
πολύ κρασί, ούτε στο άνομο κέρδος. Να κρατούν με καθαρή συνείδηση την πίστη που

αποκάλυψε ο Θεός. Και αυτοί όμως, πρέπει να δοκιμάζονται, και, όταν βρεθεί ότι δεν
50
τους κατηγορεί κανείς, τότε μόνο να γίνονται διάκονοι ».

Τα ίδια περίπου περιγράφουν υπομνηματίζοντας τις παραπάνω προϋποθέσεις
της Ιερωσύνης και οι Πατέρες της Εκκλησίας στα περισπούδαστα κείμενά τους. Ο

ιερός Χρυσόστομος στον έκτο περί Ιερωσύνης του Λόγο επισημαίνει ότι ο ιερέας

πρέπει να είναι επιτήδειος σε όλα. Η ψυχή του ιερέα, που πρώτα από τον ίδιο το Χριστό
χαρακτηρίζεται ως το αλάτι της γης, πρέπει να λάμπει σαν το φως που καταυγάζει την

51
οικουμένη . « Ο ιερέας λοιπόν δεν πρέπει να είναι μόνο καθαρός τόσο, όσο απαιτεί η
υψηλή διακονία της οποίας αξιώθηκε, αλλά να είναι πολύ συνετός και έμπειρος πολλών

πραγμάτων, επί πλέον δε να γνωρίζη όλα τα σχετικά με τον κοσμικό βίο, όχι λιγότερο

από εκείνους οι οποίοι κινούνται μέσα στον κόσμο, παράλληλα όμως να είναι
απηλλαγμένος από αυτά, περισσότερο και από τους μοναχούς, οι οποίοι ασκούνται στα

52
ερημικά όρη ».

Κατόπιν, ο ιερός Χρυσόστομος αναδεικνύει την ποιμαντική σημασία της

αρετής της διάκρισης, που πρέπει να αποτελεί κινητήριο μοχλό του ποιμαντικού έργου.
« Επειδή ο ποιμένας είναι ανάγκη να συνομιλή με άνδρες, οι οποίοι και γυναίκες έχουν

και παιδιά ανατρέφουν και δούλους έχουν και περιβάλλονται από πολύ πλούτο και στα
δημόσια πράγματα ενασχολούνται και συμμετέχουν στην άσκηση της εξουσίας, πρέπει για

τους λόγους αυτούς να έχη διαφορετική συμπεριφορά. Όταν δε κάνω λόγο για

διαφορετική συμπεριφορά, δεν εννοώ να είναι ύπουλος, κόλακας, υποκριτής, αλλά
πλήρης από ελευθερία και παρρησία, παράλληλα όμως να γνωρίζη πότε να είναι

συγκαταβατικός, όταν οι καταστάσεις το απαιτούν, επί πλέον δε χρηστός και συνάμα
αυστηρός. Διότι δεν είναι δυνατό να αντιμετωπίση με τον ίδιο τρόπο όλους τους

ποιμαινομένους, όπως ο ιατρός δεν μπορεί να θεραπεύση με την ίδια μέθοδο όλους τους

50 Α′ Τιμ 3, 1-10.
51 « Φωτὸς γὰρ δίκην τὴν οἰκουμένην καταυγάζοντος, λάμπειν δεῖ τοῦ ἱερέως τὴν ψυχήν· » : PG 48, 681.
52 « Οὐ γὰρ μόνον καθαρὸν οὕτως, ὡς τηλικαύτης ἠξιωμένον διακονίας, ἀλλὰ καὶ λίαν συνετὸν καὶ
πολλῶν ἔμπειρον εἶναι δεῖ, καὶ πάντα μὲν εἰδέναι τὰ βιωτικὰ τῶν ἐν μέσῳ στρεφομένων οὐχ ἦττον,
πάντων δὲ ἀπηλλάχθαι μᾶλλον τῶν τὰ ὄρη καταληφότων μοναχῶν. » : Όπ. παρ.

19