Page 2 - mantzaridis_ploutosftoxeia
P. 2

Ἡ στάση τῆς Ἐκκλησίας ἀπέναντι στὰ ὑλικὰ ἀγαθὰ εἶναι θετική.

                   Τὰ  ἀγαθὰ  αὐτὰ  δημιουργήθηκαν  ἀπὸ  τὸν  Θεὸ  καὶ  προσφέρονται
                   στοὺς  ἀνθρώπους  γιὰ  χρήση  καὶ  εὐχαριστία.  Ἡ  στάση  αὐτή,  ποὺ
                   ἀπορρέει ἀπὸ τὴν ἀναγνώριση τοῦ Θεοῦ ὡς δημιουργοῦ τοῦ κόσμου,

                   δὲν  ἀμφισβητήθηκε  στὸν  Χριστιανισμό,  παρὰ  μόνο  ἀπὸ  τοὺς
                   διαρχικοὺς Γνωστικούς, ποὺ ἀποκήρυξε ἡ Ἐκκλησία ὡς αἱρετικούς. Ἡ
                   στάση  ὅμως  αὐτὴ  δὲν  συνεπάγεται  καὶ  εὐνοϊκὴ  ἀντιμετώπιση  τοῦ

                   πλούτου  ἢ  ἀποδοχὴ  τῆς  συγκεντρώσεως  ὑλικῶν  ἀγαθῶν,  ποὺ
                   συνδέεται  συνήθως  μὲ  τὴν  ἀδικία  καὶ  τὴν  πλεονεξία .  Γενικὰ  σὲ
                                                                                       1
                   σχέση μὲ τὰ οἰκονομικὰ ἀγαθὰ οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας κινοῦνται
                   σὲ ἕνα φάσμα, ποὺ ἀρχίζει ἀπὸ τὴν ἁπλὴ ἀνοχὴ διατηρήσεώς τους μὲ
                   τὴν  μορφὴ  τῆς  ἰδιοκτησίας,  ὅταν  αὐτὴ  χρησιμοποιεῖται  γιὰ

                   κοινωνικοὺς  σκοπούς,  καὶ  φτάνει  ὣς  τὴν  ἀπόλυτη  ἀπόρριψη
                   ὁποιασδήποτε  ἀτομικῆς  ἰδιοκτησίας  καὶ  τὴν  προβολὴ  τῆς

                                        2
                   κοινοκτημοσύνης .
                        Ἡ  κοινοκτημοσύνη  παρουσιάσθηκε  ἀρχικὰ  ὡς  αὐθόρμητη
                   κοινωνικὴ  ἐκδήλωση  τῶν  Χριστιανῶν  τῆς  Ἐκκλησίας  τῶν

                   Ἱεροσολύμων,  ἀλλὰ  διατηρεῖται  ὣς  σήμερα  στὸν  κοινοβιακὸ
                   μοναχισμό. Ἡ χριστιανικὴ κοινοκτημοσύνη διαφέρει πολὺ ἀπὸ τὴν
                   κομμουνιστική. Τὸ ἀξίωμα στὸν Χριστιανισμὸ εἶναι, «καθετὶ ποὺ μοῦ

                   ἀνήκει εἶναι καὶ δικό σου», ἐνῶ τὸ ἀξίωμα στὸν Κομμουνισμὸ εἶναι,
                   «καθετὶ  ποὺ  σοῦ  ἀνήκει  εἶναι  καὶ  δικό  μου» .  Ἡ  χριστιανικὴ
                                                                                3
                   κοινοκτημοσύνη  στηρίζεται  στὴν  ἐλεύθερη  καὶ  αὐθόρμητη



                   1 .  «Οὐ  γὰρ  ἡ  παρὰ  Κυρίου  κτίσις  τὸν  ἔχοντα  ἀδικεῖ,  ἀλλ'  ἡ  ἐξ  ἀδικίας  ἐπιγενομένη
                   πλεονεξία,  καὶ  ἡ  ταύτης  μήτηρ  ἀσπλαγχνία,  ἃς  παντελῶς  φεύγοντες  οἱ  βεβαιόπιστοι,
                   ἄρδην τοῖς παροῦσιν ἀπετάξαντο». Μάρκου Ἐρημίτου, Περὶ μετανοίας 5, PG 65,972C.
                   2 . Γιὰ περισσότερα βλ. Ἀρχιμ. Νεκταρίου Χατζημιχάλη, Αἱ περὶ ἰδιοκτησίας ἀπόψεις ἐν τῇ
                   Ἐκκλησίᾳ κατὰ τοὺς τρεῖς πρώτους αἰῶνας, Θεσσαλονίκη 1972. M. Hengel, Eigentum und
                   Reichtum in der frühen Kirche. Aspekte einer frühchristlichen Sozialgeschichte, Stuttgart 1973. T. W.
                   Kerber,  A.  Deissler,  P.  Fiedler,  Armut  und  Reichtum,  στὴ  σειρὰ  «Christlicher  Glaube  in
                   moderner Gesellschaft», τόμ. 17, Freiburg 1981, σ. 77-122. Ν. Μπουγάτσου, Τὸ πρόβλημα τοῦ
                   θεσμοῦ τῆς ἰδιοκτησίας, ὀρθόδοξη ἄποψη, Ἀθήνα 1982. Ἰω. Πέτρου, Κοινωνικὴ δικαιοσύνη. Τὸ
                   πρόβλημα τῆς κοινωνικῆς δικαιοσύνης στὴν παράδοση τῆς Ὀρθοδοξίας, Θεσσαλονίκη 1992,
                   σ. 55 κ.ἑ.
                   3 .  Βλ.  Δ.  Στεφανίδου,  «Ὁ  κοινωνισμὸς  τῶν  Πατέρων  τῆς  Ἐκκλησίας»,  Τὸ  κοινωνικὸν
                   πρόβλημα καὶ ὁ Χριστιανισμός, Ἀθῆναι 1951, σ. 166.

                                                            1
   1   2   3   4   5   6   7