Page 3 - mantzaridis_ploutosftoxeia

4
συγκατάθεση , ἐνῶ ἡ κομμουνιστικὴ στὴν ἐξωτερικὴ ἐπιβολὴ καὶ τὸν
καταναγκασμό. Ἐπιπλέον ἡ χριστιανικὴ κοινοκτημοσύνη
ἀναγνωρίζει ὡς πραγματικὸ κύριο τῶν ἀγαθῶν τὸν Θεό, ἐνῶ ἡ
κομμουνιστικὴ τὸν ἄνθρωπο. Ἔτσι γίνεται πλήρως κατανοητό, γιατί

στὴν χριστιανικὴ κοινοκτημοσύνη «τὸ δικό μου γίνεται καὶ δικό σου»,
ἐνῶ στὴν κομμουνιστικὴ «τὸ δικό σου γίνεται καὶ δικό μου».
Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας ἄλλοτε ἐπισημαίνουν τὸν τεράστιο

κίνδυνο ποὺ συνεπάγεται γιὰ τὸν ἄνθρωπο ἡ συγκέντρωση πλούτου
ἢ ἡ διατήρηση ἰδιοκτησίας, ἐνῶ ἄλλοτε ὑπογραμμίζουν τὴν ἀνάγκη

γιὰ καλὴ διαχείρισή τους. Τὸ πρῶτο παρατηρεῖται ἰδίως στὴν ἀρχαϊκὴ
περίοδο τῆς ἱστορίας τῆς Ἐκκλησίας, ὅταν οἱ πιστοὶ προέρχονταν
κυρίως ἀπὸ τὰ φτωχότερα κοινωνικὰ στρώματα, ἀλλὰ δὲν παύει νὰ

ὑπάρχει καὶ σὲ ὁλόκληρη τὴν μεταγενέστερη παράδοση. Τὸ δεύτερο
τονίζεται περισσότερο μετὰ τὴν εἴσοδο τῶν εὐπορότερων κοινωνικῶν

στρωμάτων στὴν Ἐκκλησία καὶ ἀποτελεῖ κεντρικὴ θέση ὣς σήμερα.
Οἱ προϋποθέσεις τῶν θέσεων αὐτῶν βρίσκονται στὴν Καινὴ Διαθήκη.
Στὴν πράξη ὅμως οἱ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως καὶ ὅσοι ἐπέλεξαν

στὴν ζωή τους τὴν ὁδὸ τῆς τελειότητας προτίμησαν τὴν φτώχεια καὶ
ἀπέφυγαν τὸν ὀλισθηρὸ δρόμο τοῦ πλουτισμοῦ.
Στὴν Ἁγία Γραφή, καὶ εἰδικότερα στὴν Καινὴ Διαθήκη, ἡ διάκριση

τῶν ἀνθρώπων σὲ πλουσίους καὶ φτωχοὺς γίνεται μὲ βάση ὄχι τόσο
τὴν οἰκονομικὴ ἢ τὴν κοινωνική τους κατάσταση, ὅσο τὴν
τοποθέτησή τους ἀπέναντι στὸν Θεὸ καὶ τὸ θέλημά του. Οἱ φτωχοὶ

καὶ οἱ πλούσιοι ἀποτελοῦν δύο διαφορετικὲς κατηγορίες ἀνθρώπων
ἀπὸ θρησκευτικὴ κυρίως ἄποψη. Φτωχοὶ εἶναι ὅσοι δὲν ἔχουν ἐπαρκὴ

οἰκονομικὰ ἀγαθὰ καὶ στηρίζουν τὶς ἐλπίδες τους στὸν Θεὸ ζώντας
ἄμεσα τὴν ἐξάρτησή τους ἀπὸ αὐτόν. Ἀντίθετα πλούσιοι εἶναι ὅσοι
διαθέτουν ἄφθονα οἰκονομικὰ ἀγαθὰ καὶ στηρίζονται σὲ αὐτὰ

λησμονώντας τὸν Θεό. Οἱ φτωχοὶ παραμένουν στὰ ὅρια τῆς
ἀνθρώπινης φύσεως καὶ ἀναζητοῦν τὴν πληρότητα πέρα ἀπὸ τὴν

ἀμεσότητα τοῦ κόσμου. Οἱ πλούσιοι ἔχουν τὴν ψευδαίσθηση τῆς
αὐτάρκειας, ἐνῶ εἶναι δέσμιοι τοῦ κόσμου καὶ δοῦλοι τοῦ φόβου τῆς

4 . Βλ. Πράξ. 5,4.

2