Page 7 - mantzaridis_ploutosftoxeia
P. 7

ὑπάρχοντά  του,  ἀλλὰ  νὰ  στραφεῖ  ἐλεύθερος  σὲ  αὐτὸν  καὶ  νὰ

                                                                     20
                   ἀκολουθήσει τὸν δρόμο τῶν ἐντολῶν του .
                        Ἡ  ἀπόλυτη  αὐτὴ  θέση  τοῦ  ἁγίου  Συμεὼν  τοῦ  Νέου  Θεολόγου
                   συνδέεται  βέβαια  καὶ  μὲ  τὴν  ἀκτημοσύνη  τῶν  μοναχῶν,  στοὺς

                   ὁποίους  ἀπευθύνεται.  Αὐτὸ  ὅμως  δὲν  ἀλλάζει  τὴν  βασικὴ  τοπο-
                                                                                                    21
                   θέτησή  του  ὡς  Χριστιανοῦ  ἀπέναντι  στὸ  θέμα  τῆς  ἰδιοκτησίας .
                   Ἀνάλογη  ἄλλωστε  εἶναι  καὶ  ἡ  θέση  τοῦ  Μ.  Βασιλείου,  ποὺ  δὲν

                   ἀπευθύνεται  σὲ  μοναχοὺς  ἀλλὰ  σὲ  κοσμικοὺς  Χριστιανούς.  Στὸ
                   ἐρώτημα, ποιόν ἀδικῶ κατέχοντας τὰ δικά μου, ἀπαντάει: Ποιά εἶναι

                   τὰ  δικά  σου;  Ἀπὸ  ποῦ  τὰ  πῆρες  καὶ  τὰ  διατηρεῖς  στὴν  ζωή  σου;  Ὁ
                   πλούσιος μοιάζει μὲ αὐτὸν ποὺ μπαίνει στὸ θέατρο καὶ ἐμποδίζει τὴν
                   εἴσοδο  τῶν  ἄλλων  θεωρώντας  ἀποκλειστικὰ  δικό  του  αὐτὸ  ποὺ

                                               22
                   προσφέρεται  σὲ  ὅλους .  Ὁ  πιστὸς  δὲν  πρέπει  νὰ  ἐπιδίδεται  στὴν
                   συγκέντρωση  πλούτου,  ἀλλὰ  νὰ  πτωχεύει,  ὅπως  προέτρεψε  ὁ

                           23
                   Κύριος .  Ἡ  διατήρηση  πλούτου  ἀποτελεῖ  ἄδικη  καὶ  κατακριτέα
                   πράξη.  Ἔτσι  π.χ.  παρατηρώντας  ὅτι  ὁ  πλούσιος  δὲν  διαφέρει
                   οὐσιαστικὰ  ἀπὸ  τὸν  πλεονέκτη  ἢ  ἀκόμα  καὶ  ἀπὸ  τὸν  κλέφτη  λέει

                   χαρακτηριστικά:  «Τίς  ἐστιν  ὁ  πλεονέκτης;  Ὁ  μὴ  ἐμμένων  τῇ
                   αὐταρκείᾳ. Τίς δέ ἐστιν ὁ ἀποστερητής; Ὁ ἀφαιρούμενος τὰ ἑκάστου.
                   Σὺ  δὲ  οὐ  πλεονέκτης;  Σὺ  δὲ  οὐκ  ἀποστερητής,  ἃ  πρὸς  οἰκονομίαν

                   ἐδέξω,  ταῦτα  ἴδια  σεαυτοῦ  ποιούμενος;  Ἢ  ὁ  μὲν  ἐνδεδυμένον
                   ἀπογυμνῶν λωποδύτης ὀνομασθήσεται, ὁ δὲ τὸν γυμνὸν μὴ ἐνδύων,
                   δυνάμενος  τοῦτο  ποιεῖν,  ἄλλης  τινὸς  προσηγορίας  ἄξιος;  Τοῦ

                   πεινῶντός  ἐστιν  ὁ  ἄρτος,  ὃν  σὺ  κατέχεις·  τοῦ  γυμνητεύοντος  τὸ
                   ἱμάτιον, ὃ σὺ φυλάσσεις ἐν ἀποθήκαις· τοῦ ἀνυποδέτου τὸ ὑπόδημα,




                   20 . Βλ. Συμεὼν Ν. Θεολόγου, ὅ.π. 206-240, σ. 120-24.
                   21 . «Ὄντως κρεῖττον οὐδέν, ἀδελφοί,  ἐν τῷ  κόσμῳ ὡς τὸ μηδὲν  ἔχειν τοῦ  κόσμου, μηδὲ
                   θέλειν τι πλέον τῆς ἀναγκαίας χρείας τοῦ σώματος. Χρείαν δὲ ἀναγκαίαν ταύτην οἶδεν ὁ
                   λόγος,  ἄρτον  καὶ  ὕδωρ,  ἱμάτιον  καὶ  σκέπην,  κατὰ  τὸν  θεῖον  ἀπόστολον.  `Ἔχοντες
                   διατροφὰς καὶ σκεπάσματα, τούτοις ἀρκεσθησόμεθα'. Εἰ δὲ καὶ πλέον τι τούτων χρήζομεν,
                   πάντως ἐκεῖνος παρέξει ἡμῖν, ἐλπίζουσιν εἰς αὐτὸν καὶ πιστεύουσιν, ὁ τὰ μείζω χαρίσας
                   καὶ ἐμπιπλῶν πᾶν ζῷον εὐδοκίας». Συμεὼν Ν. Θεολόγου,  Κατηχήσεις 2, 368-73, ἔκδ. B.
                   Krivochéine, «Sources Chrétiennes», τόμ. 96, Paris 1963, σ. 272. Πρβλ. Α΄ Τιμ. 6,8.
                   22 . Βλ. Μ. Βασιλείου, Εἰς τὸ «καθελῶ μου τὰς ἀποθήκας» 7, PG 31,276B.
                   23 . Βλ. Λουκ. 6,20.

                                                            6
   2   3   4   5   6   7   8   9   10   11   12