Page 48 - mylonas-ekklisiastikes-prosopikotites

και τους λογίους, οι κληρικοί που συμμετείχαν στα διοικητικά σώματα ήταν

περισσότεροι των στρατιωτικών 225 .
Η Α’ Εθνοσυνέλευση με απόφασή της συγκρότησε έναν διοικητικό μηχανισμό,

που θα διέθετε δύο ισότιμα σώματα και όρισε 8 Υπουργούς. Τα σώματα ήταν το
Βουλευτικό και το Εκτελεστικό. Ένα από τα Υπουργεία ήταν της Θρησκείας 226 , με

πρώτο Υπουργό τον επίσκοπο Ανδρούσης Ιωσήφ 227 .
Αυτά τα δύο διοικητικά σώματα είχαν ετήσια θητεία. Πρόεδρος του

Εκτελεστικού σώματος ήταν ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος, ενώ του Διοικητικού ο

Δημήτριος Υψηλάντης. Επρόκειτο για ένα αξίωμα που δεν είχε κανένα ουσιαστικό
αντίκρισμα. Ο Θ. Νέγρης εκλέχτηκε αρχιγραμματέας της Επικρατείας και Υπουργός

και Μινίστρος 228 των Εσωτερικών Υποθέσεων 229 .

O θεσμός του Υπουργού της Θρησκείας ή Μινίστρου της Λατρείας
καθιερώθηκε στο πλαίσιο του Προσωρινού Πολιτεύματος και με πράξη της 15ης

Ιανουαρίου 1822. Πρώτος υπουργός της Θρησκεία διορίστηκε ο επίσκοπος Ανδρούσης
Ιωσήφ. Ο διορισμός του ήταν αποτέλεσμα στην ισχυρή Πελοποννησιακή επιρροή και

στον ενεργό ρόλο που είχε ο κλήρος στην άσκηση της εξουσίας, καθώς ήταν μία από
τις ηγετικές κοινωνικές ομάδες. Η αποφυγή διορισμού άλλων σημαινόντων ιεραρχών

θα πρέπει να αποδοθεί στον περιορισμένο πολιτικό ρόλο που διαδραμάτιζαν οι

Υπουργοί γενικώς σε όλη την περίοδο της Επανάστασης, αφού ουσιαστική εξουσία
ασκούσε το Εκτελεστικό. Επίσης στην επιτροπή της Θρησκείας για την επεξεργασία

νόμων διορίστηκαν οι Πολυχρόνιος Τζαννέτος και Γιαννούλης Καραμάνος. Μεταξύ
των αρμοδιοτήτων του ήταν η επιστασία των Εκκλησιαστικών και ιερών

Μοναστηρίων[. . . ] να φροντίση [. . . ] ώστε ο κλήρος να διακηρύξη προς τους λαούς
της Ελλάδος το σέβας, την υπακοήν και αγάπην, τα οποία οφείλουσι να έχωσι προς την

εύνομον της Ελλάδος διοίκησιν. 230 Το υπουργείο της Θρησκείας ήταν επιφορτισμένο

και με την ευθύνη για την απονομή δικαιοσύνης κατά το μεγαλύτερο μέρος της
Επανάστασης. Ιδιαίτερως κατά την πρώτη περίοδο, όχι μόνο δεν γινόταν διάκριση

μεταξύ υπουργείου Θρησκείας και Δικαίου, αλλά επικεφαλής και των δύο ήταν το ίδιο

225 Β. Σφυρόερας, «Τοπική επικράτηση της Επαναστάσεως», Ιστορία του Ελληνικού Έθνους 12(1975),
σ. 199.
226 Α. Μάμουκας, (όπως σημ. 198), σ. 19.
227 Γ. Πρίτζιπας, Οι Μεγάλες Κρίσεις στην Εκκλησία: πέντε σταθμοί, πέντε σημεία τριβής, σ. 187
228 Μίνιστρος είναι το αξίωμα του Υπουργού.
229 Β. Σφυρόερας, «Η σταθεροποίηση της Επαναστάσεως 1821-1823», Ιστορία του Ελληνικού Έθνους
12(1975), σ. 215.
230 Β. Καραγιώργος, (όπως σημ. 180), σ. 84-85.

49