Page 19 - rizou_tapathi-kinimatografos

Το Πρόσωπο του Χριστού

Ιδιαίτερα σημαντικό είναι πριν προβούμε στην παράθεση των γεγονότων Των
Παθών του Κυρίου στην Καινή Διαθήκη να τονίσουμε ότι το Πρόσωπο του Χριστού

μελετήθηκε και κατανοήθηκε από τους δημιουργούς, οι οποίοι έλαβαν υπόψη τις

διδασκαλίες Του και Την Πατερική Παράδοση που επηρέασαν γενικότερα την τέχνη
και ειδικότερα τον Κινηματογράφο. Βέβαια, υπάρχουν και περιπτώσεις ταινιών που

παραθέτουν λανθασμένα στοιχεία για τη θεϊκή φύση του Κυρίου, όπως για παράδειγμα
η ταινία «The Da Vinci Code»),καθώς ο σκηνοθέτης δεν ακολούθησε τη γραμμή της

Α΄ Οικουμενικής Συνόδου, όπου καθιερώθηκε η θεότητα του Ιησού.

Αρχικά, οι Πατέρες της Εκκλησίας στις Οικουμενικές Συνόδους
υπερασπίστηκαν και κατοχύρωσαν την γνησιότητα της Ορθόδοξης πίστης, ορίζοντας

τα ορθά Δόγματα της Εκκλησίας . Εκείνο που προέχει, ωστόσο, είναι η συνοπτική
ανάπτυξη των βασικότερων δογματικών θέσεων των σημαντικών Πατέρων της

Ορθοδοξίας για τη Χριστολογία, όπως διατυπώθηκαν στις Γ΄ και Δ΄ Οικουμενικές

24
Συνόδους .
Αρχικά, στη Γ΄ Οικουμενική Σύνοδο στην Έφεσο το 431 μ. Χ., επί Θεοδοσίου

Β΄, καταδικάστηκε ο Νεστοριανισμός και διακηρύχτηκε ότι ο Ιησούς είναι τέλειος

Θεός και τέλειος άνθρωπος με πλήρη ένωση των δύο φύσεών Του. Επιπλέον
25
αποδόθηκε στην Παρθένο Μαρία ο τίτλος Θεοτόκος .
Έπειτα, στη Δ΄ Οικουμενική Σύνοδο στη Χαλκηδόνα το 451 μ. Χ., επί

Μαρκιανού και Πουλχερίας, καταδικάστηκε ο Μονοφυσιτισμός, τον οποίο υποστήριζε
ο Αρχιμανδρίτης Ευτυχής και για μία ακόμη φορά ο Νεστοριανισμός. Επίσης, με την

έκδοση τριάντα κανόνων από τη Σύνοδο αναγνωρίστηκε ο Πατριάρχης
Κωνσταντινουπόλεως, ως ισότιμος με τον Πάπα Ρώμης. ( όπ.π., σελ.59).

Εκείνο που προέχει είναι η Τριαδικότητα, ως απαύγασμα της Θεολογίας των

Καππαδοκών Πατέρων, Βασιλείου του Μεγάλου και Γρηγορίου του Ναζιανζηνού.
Όσον αφορά το Τριαδικό δόγμα, δέον είναι να τονίσουμε ότι η Αγία Τριάδα,

αποτελούμενη από τον Πατέρα, τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα συνιστά την «Τριάδα εν
μονάδι», και ταυτοχρόνως την Μονάδα εν Τριάδι». Οι ιδιότητες των Προσώπων, όπως

24 Βλ. συναφώς Χ. Σταμούλης, Κυρίλλου Αλεξανδρείας, Κατά Ανθρωπομορφιτών, εκδ. Το Παλίμψηστον,
Θεσσαλονίκη, 1993
25 Α. Βαλλιανάτος, «Η συνοδικότητα της Ορθοδοξίας, ως πλαίσιο σύγχρονων θεολογικών διαλόγων»,
στο Β. Αδραχτάς, Α. Βαλλιανάτος, Σ. Δεσπότης, Η Ορθοδοξία στον 20ο αιώνα «Ο Διάλογος της
Ορθοδοξίας με Δύση και Ανατολή», τ. Γ΄, Πάτρα ΕΑΠ, 2008, σ. 59

Σελίδα 19 από 108