Page 22 - rizou_tapathi-kinimatografos

Υιός και Λόγος του Θεού σαρκώνεται και έχει δύο τέλειες φύσεις, τη θεία και την

ανθρώπινη ενωμένες καθ’ υπόστασιν. Η θεία φύση Του υπήρχε προαιώνια, όμως, εν
37
χρόνω, προσέλαβε την ανθρώπινη . Ο Χριστός με τη θέλησή Του προσέλαβε τα
διαβλητά πάθη της κόπωσης, της πείνας, της δίψας, της θλίψης, δίχως την αμαρτία,
όπως προαναφέρθηκε. Με το θάνατο και την Ανάστασή Του, ως μοναδικό τρόπο

σωτηρίας των ανθρώπων, αναιρεί τη δύναμη του θανάτου επί αυτών και αποκαθιστά
τη σχέση με το Θεό Πατέρα.

Δίχως αμφιβολία, ο Άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας, ο οποίος πρωτοστάτησε

στην Γ΄ Οικουμενική Σύνοδο, διακηρύττει ότι ο Σαρκωμένος Λόγος ενανθρωπίζεται
38
και προσλαμβάνει ολόκληρη την ανθρώπινη φύση, δίχως καμία να αλλοιώνεται .Είναι
τέλειος άνθρωπος και τέλειος Θεός. Η θεότητα του Υιού συνιστά και τη θεότητα των

άλλων δύο Υποστάσεων της Αγίας Τριάδας. Η ομοουσιότητα και το αϊδιον της ύπαρξής
Του και η προαιώνια γέννησή Του από τον αγέννητο Πατέρα που υπάρχει μαζί Του

αποτελούν τα πιο σημαντικά χαρακτηριστικά του Προσώπου του Χριστού. Βασικό

σημείο που πρέπει να τονιστεί είναι ότι τα προαναφερθέντα επιρρήματα της Δ΄
Συνόδου της Χαλκηδόνας χαρακτηρίζουν τον τρόπο που ενώνονται οι δύο φύσεις στον

Θεάνθρωπο Χριστό, ενώ ξεκάθαρα τονίζουν ότι η ένωση τους δεν προκαλεί αλλοίωση,
39
τροπή ή μείξη σε καμία από τις δύο .
Το επόμενο επιχείρημα που θα μας απασχολήσει είναι το ζήτημα της

Θεοτόκου. Σε συγκεκριμένο ιστορικό, χρονικό σημείο ο Χριστός έλαβε το ανθρώπινο
40
περίβλημα στη μήτρα της Θεοτόκου και Αειπαρθένου Μαρίας .Ο Νεστόριος δεν
αποδέχεται τον όρο Θεοτόκο και αναφέρεται στην Παναγία, ως Χριστοτόκο.
Καταλήγει, λοιπόν, σε ένα συμπέρασμα με δύο περιπτώσεις: η πρώτη αναφέρει ότι η

Παρθένος είναι μητέρα, άρα γεννάται άνθρωπος και όχι Θεός, και η δεύτερη ότι η

Παρθένος δεν είναι μητέρα, άρα δεν γέννησε το Χριστό ομοουσίως με την ίδια. Το
41
γεγονός είναι ότι αρνείται τη Θεομητρότητα της Παναγίας . Ο Κύριλλος από την άλλη

37 Όπ.π., σ. 39. Βλέπε επίσης και Χ. Σταμούλης, Περί της Ενανθρωπήσεως του Μονογενούς, εκδ. Το
Παλίμψηστον, Θεσσαλονίκη, 1998.
38 Ε. Αρτέμη, Το μυστήριο της Ενανθρωπήσεως στους δύο διαλόγους, «Περί της Ενανθρωπήσεως του
Μονογενούς» και «Ότι εις ο Χριστός» του Αγίου Κυρίλλου Αλεξανδρείας», Διατριβή, Master, Τμήμα
Θεολογίας Πανεπιστημίου Αθηνών, 1999, εκδ. 24 grammata.com, Αθήνα, 2013. σ.51.
39 Όπ.π., 123. Βλ. επίσης και Γ. Μαρτζέλος, Η Χριστολογία του Βασιλείου Σελευκείας και η οικουμενική
σημασία της, Θεσσαλονίκη, 1990
40 Ε. Αρτέμη, Το μυστήριο της Ενανθρωπήσεως στους δύο διαλόγους, «Περί της Ενανθρωπήσεως του
Μονογενούς» και «Ότι εις ο Χριστός» του Αγίου Κυρίλλου Αλεξανδρείας», Διατριβή, Master, Τμήμα
Θεολογίας Πανεπιστημίου Αθηνών, 1999, εκδ. 24 grammata.com, Αθήνα, 2013. σ. 59
41 Χ. Σταμούλης, Θεοτόκος και Ορθόδοξο Δόγμα, Σπουδή στη διδασκαλία του Αγίου Κυρίλλου
Αλεξανδρείας, εκδ. Το Παλίμψηστον, Θεσσαλονίκη, 1996.,σ. 140-141

Σελίδα 22 από 108