Page 48 - stylianidou-parigoritiki

αλλά και για να δώσει ένα υπόδειγμα για το ποιος πρέπει να είναι ο πραγματικός

άνθρωπος. Όλα τα παραπάνω πρέπει να τα λαμβάνουν σοβαρά υπόψη τους και οι
συγγενείς του ασθενούς, διότι, σύμφωνα με την ορθόδοξη πίστη, υπάρχει μια

συλλογικότητα στο θάνατο, δηλαδή υπεύθυνος για την πορεία της κατάστασής του
δεν είναι μόνο ο ασθενής, αλλά και οι συγγενείς του. Έχουν κι αυτοί μερίδιο στην

απόφαση για τα περαιτέρω και γι’ αυτό πρέπει να αποφασίζουν σύμφωνα με τα
διδάγματα της ορθόδοξης πίστης. (Τσομπανίδης, 2018).

Αναμφίβολα, οι αποφάσεις των ασθενών για ευθανασία δεν μπορούν να

χαρακτηριστούν «διαυγείς», καθώς λαμβάνονται υπό την πίεση έντονου σωματικού
και ψυχικού άλγους. Ο βαριά άρρωστος που νιώθει το τέλος του να πλησιάζει, έχει

συνήθως εύκολα μεταβαλλόμενη ψυχική διάθεση. Για τον λόγο αυτό, σε καμία

περίπτωση δεν πρέπει κανείς να δέχεται την εκτέλεση αποφάσεων για ευθανασία,
πόσο μάλλον όταν αυτές οι αποφάσεις λαμβάνονται από ασθενείς, τη στιγμή που οι

τελευταίοι βρίσκονται σε στιγμές έντονης αδυναμίας. (Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας
της Ελλάδας, 2007: 35-37).

2) Οι θέσεις της Επιτροπής Βιοηθικής της Εκκλησίας της Ελλάδος.

Η Επιτροπή Βιοηθικής της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδας εξέδωσε
σχετικό σύγγραμμα (2007), με το οποίο δημοσιοποιεί τις θέσεις της περί ευθανασίας.

Σύμφωνα με την επιτροπή, λοιπόν, «ευθανασία» είναι η με τη βοήθεια τρίτου
επίσπευση του θανάτου ενός ανθρώπου, ο οποίος υποφέρει ή πρόκειται να υποφέρει

από μια ανίατη και επώδυνη αρρώστια. Ακόμη ο ασθενής μπορεί να διατηρεί τη
συνείδησή του ή να την έχει χάσει. Σε κάθε περίπτωση έχει προηγηθεί η

συγκατάθεση του ασθενή να διακοπεί η ζωή του.

Η Επιτροπή Βιοηθικής της Εκκλησίας της Ελλάδος (2007), λοιπόν, θεωρεί σαν
δεδομένα τα εξής:

 Η ζωή μας αποτελεί υπέρτατο δώρο τού Θεού, η αρχή και το τέλος της οποίας
βρίσκονται στα χέρια Του και μόνον «ἐν χειρί Θεοῦ πνεῦμα παντός ἀνθρώπου». Η

μόνη εξουσία που έχει ο άνθρωπος στη ζωή του είναι να ζητήσει με τη θέλησή του τη

Χάρη του Θεού, ώστε να πετύχει τη σωτηρία του. Δεν έχει δικαίωμα να προσδιορίσει
ο ίδιος τα όρια της ζωής του, γιατί μια τέτοια του απόφαση απογυμνώνει τη ζωή από

την ιερότητά της.

47