Page 46 - stylianidou-parigoritiki

Α) Για την Εκκλησιαστική παράδοση, η ευθανασία αποτελεί παράβαση της εντολής

«Οὐ φονεύσεις». Βεβαίως κανένας χριστιανός δεν έχει δικαίωμα να αδιαφορεί για τον
πόνο του συνανθρώπου του, αντίθετα έχει ηθική υποχρέωση να προσπαθεί να τον

ανακουφίσει, όσο αυτό είναι εφικτό. Όμως η αγάπη μας και το ενδιαφέρον μας προς
τον πάσχοντα συνάνθρωπό μας σε καμιά περίπτωση δεν μεταφράζεται με τη μορφή

της ευθανασίας, καθώς σύμφωνα με την εκκλησιαστική παράδοση, μια τέτοια
αποτρόπαια πράξη σηματοδοτεί και τον θάνατο της αγάπης μας για τον πάσχοντα

συνάνθρωπό μας. Η αγάπη μας πρέπει να εκδηλώνεται με συμμετοχή στον πόνο του

άλλου και με συνεχείς προσπάθειες που θα στοχεύουν στη βελτίωση, αλλά και στη
διατήρηση της ζωής του άλλου, όχι στην επίσπευση του θανάτου του. Εξάλλου, το

καλύτερο παράδειγμα μας το δίνει ο ίδιος ο Χριστός, ο οποίος ευσπλαγχνίζεται και

θεραπεύει τους νοσούντες. Συνεπώς, για την Εκκλησία, η επιθυμία του ασθενούς να
απαλλαγεί από τους αβάσταχτους σωματικούς πόνους του, δεν αποτελεί κίνητρο,

ώστε να θεωρηθεί ηθικά αποδεκτή η πράξη της αφαίρεσης της ζωής του, καθώς αυτή
παραβιάζει τη θεϊκή εντολή «οὐ φονεύσεις». Άρα η ιατρική επιστήμη, εφαρμόζοντας

την ευθανασία με διάφορους τρόπους που έχει επινοήσει, δεν καταπολεμά τον πόνο
των ασθενών, αντίθετα φονεύει τον πάσχοντα. (Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της

Ελλάδας, 2007: 35-37).

Β) Η ζωή είναι «θείο δώρο» και έτσι μόνο ο Δημιουργός - Θεός δικαιούται να

αποφασίζει για το τέλος της. Ο γιατρός οφείλει να εξαντλεί επιστημονικά όλες του τις
προσπάθειες στην ανακούφιση του πόνου και να στέκεται δίπλα στον ασθενή,

προσφέροντας πάντοτε ελπίδα ζωής. Κανείς άνθρωπος δεν έχει το δικαίωμα να
μπαίνει στη θέση του Δημιουργού – Θεού και να αποφασίζει για τη ζωή και το

θάνατο κάποιου. Μόνο ο Θεός, ως ο δότης της ανθρώπινης ζωής δικαιούται να

αποφασίζει για το τέλος της και για το αν αυτό θα είναι επώδυνο ή όχι, καθώς και το
πότε αυτό θα επέλθει. Η αξία της ζωής είναι ανεκτίμητη και αναντικατάστατη. Για το

λόγο αυτό ούτε τη δική του ζωή έχει δικαίωμα να αφαιρέσει κάποιος. Συνεπώς, η

πράξη της ευθανασίας είτε με τη μορφή της «ενεργητικής» είτε της «παθητικής»,
αποτελεί για την Εκκλησία μια εγκληματική ενέργεια που ισοδυναμεί με φόνο και

επομένως καταπατά την εντολή του Θεού που απαγορεύει το φόνο. Την άποψη αυτή,
εκτός από την Ορθόδοξη, συμμερίζεται και η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία. (Ιερά

Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδας, 2007: 35-37).

45