Page 10 - lidras-kyprianos_dogmatiki

ἀνθρώποις ἔδοξαν καθὸ συνῆψαν τῇ φιλοσοφίᾳ (δογματικὴ συνείδησις)
καὶ τὴν ἑπομένην αὐτῇ ἠθικήν (ἐκκλησιαστικὸν ἦθος)» .
50
Τὴν δική του δογματικὴ συνείδηση καταθέτει στὴν ἱδρυτικὴ πράξη
τῆς Ἑλληνικῆς Σχολῆς Λευκωσίας, ἡ ὁποία τυγχάνει τὸ πρῶτο πνευματικό
του κείμενο μετὰ τὴν ἀνάρρησή του στὸν ἀρχιεπισκοπικὸ θρόνο, ἤδη ἀπὸ
τὶς πρῶτες λέξεις τῆς πρώτης γραμμῆς, ἀμέσως μετὰ τὶς προσφωνήσεις,
διατρανώνοντας: «Θνῆσκε ὑπὲρ πίστεως καὶ μάχου ὑπὲρ πατρίδος εἶπεν
ἕνας ἐκ τῶν ἑπτὰ τῆς Ἑλλάδος σοφῶν, καθότι οἱ ὑπὲρ πίστεως καὶ πατρίδος
ἀγωνιζόμενοι, καὶ ὑπὸ Θεοῦ στεφανοῦνται, καὶ παρὰ τοῖς ἀνθρώποις
ἐγκωμιάζονται» . Καὶ ἐπεξηγῶντας τὸν κολοφῶνα τῆς διακήρυξης, τὸν
51
ἐπικυρώνει ἐκκλησιολογικὰ καὶ ἱστορικὰ παρατάσσοντας πλειάδα
γεγονότων καὶ θεμάτων, τόσο ἐκ τῶν ἡρώων τῆς πίστεως ὅσο καὶ τῆς
πατρίδος, ὄχι μόνο τῶν ἐκ σπέρματος Ἀβραὰμ ἀλλὰ καὶ τῶν ἐκλεκτῶν
Ἰακώβ, ἐπισημαίνοντας: «Τόσοι καὶ τόσοι μάρτυρες τῆς Ἐκκλησίας, διατί
ἔχυσαν τὸ αἷμά τους ὑπὲρ πίστεως, καὶ ὑπὸ Θεοῦ ἐστεφανώθησαν, καὶ ἡ
Ἐκκλησία ἀκαταπαύστως τοὺς δοξολογεῖ; Ὑπὲρ πατρίδος πάλιν καὶ ὑπὲρ
πατρίων ἐθῶν, ποῖοι καὶ ποῖοι δὲν ἐπολέμησαν; Οἱ πολυθρύλητοι ἐκεῖνοι
μακκαβαῖοι ἐπὶ Ἀντιόχου τοῦ ἕλληνος, διὰ νὰ μὴ παραδώσωσι τὰ πάτριά
τους ἔθη καὶ νὰ μιαροφαγήσωσιν, ὡς ἀπηγορευμένον ἐν τῷ νόμῳ, ἔγιναν
πυρίκαυστοι ἐπ’ ἀνθράκων πυρός, ὀπτηθέντες ἐν τηγάνοις καὶ λέβησιν. Οἱ
ἑβραῖοι, διὰ νὰ περάσωσι τὴν ἔρημον καὶ νὰ καταντήσωσιν εἰς τὴν γῆν τῆς
ἐπαγγελίας, ὁποῦ τοῖς ὑπεσχέθη ὁ Θεός, ἐκράτησαν τόσους καὶ τόσους
πολέμους μετὰ τῶν ἀλλοφύλων. Οἱ ἕλληνες μετὰ τῶν τρωαδιτῶν, οἱ
πελοποννήσιοι μετὰ τῶν ἀθηναίων. Καὶ τί λέγω τοὺς ἐξωτερικούς; Οἱ θεῖοι
πατέρες καὶ διδάσκαλοι τῆς Ἐκκλησίας μας, πόσους καὶ πόσους ἀγῶνας
ἐδοκίμασαν ὑπὲρ πίστεως, διὰ νὰ ἐκριζώσωσι μέσα ἀπὸ τὸν καθαρὸν σῖτον
τῆς Ὀρθοδοξίας τῶν αἱρέσεων τὰ ζιζάνια; Ἀφίνω νὰ τὰ διηγοῦμαι ἓν πρὸς
ἕν, μὲ τὸ νὰ διαβάζετε τὰς ἱστορίας, καὶ ἡ ἑκατοντάπτερος φήμη πανταχοῦ
περιεχομένη, εἰς πάντων τὰ ὦτα ἐμβομβοῦσα διατρανοῖ. Ἀλλὰ διὰ τοῦτο,
καὶ ὑπὸ Θεοῦ ἐστεφανώθησαν, καὶ μέχρι τῆς σήμερον παρὰ πάντων
ὑμνοῦνται, καὶ εἰς αἰῶνα τὸν ἅπαντα» .
52
Ἐὰν παρατηρήσουμε τὴν ζωὴ τοῦ Κυπριανοῦ, θὰ δοῦμε ὅτι καὶ
αὐτός, στοιχούμενος ἐπὶ τοῖς ἴχνεσι τῶν προγενεστέρων αὐτοῦ ἡρώων τῆς
πίστεως καὶ τῆς πατρίδος, τοὺς μιμήθηκε ἐπαξίως. Καθὼς ἀναφέρει ὅτι
«τόσοι καὶ τόσοι μάρτυρες τῆς Ἐκκλησίας, ἔχυσαν τὸ αἷμά τους ὑπὲρ
πίστεως, καὶ ὑπὸ Θεοῦ ἐστεφανώθησαν, καὶ ἡ Ἐκκλησία ἀκαταπαύστως
τοὺς δοξολογεῖ», καὶ αὐτὸς ἐπισφραγίζει διὰ τοῦ αἵματός του καὶ τοῦ
μαρτυρίου του τὴν τῆς καρδίας του ἀπόφαση, κάτι ποὺ τὸν δικαιώνει ὡς
ἐπακόλουθον τῶν λόγων του. Ἀκολούθως συνεχίζει: «Ὑπὲρ πατρίδος πάλιν
καὶ ὑπὲρ πατρίων ἐθῶν, ποῖοι καὶ ποῖοι δὲν ἐπολέμησαν;», καὶ αὐτὸς,
καταθέτει τὸν δικό του ἀγῶνα ὑπὲρ τῆς πατρίδος καὶ τῶν πατρίων ἐθῶν,
κυρίως στὶς ἐγκυκλίους τῆς 22ας Ἀπριλίου 1821 «πρὸς τοὺς κατοίκους

50 Αὐτόθι, σ. 261.
51 Αὐτόθι, σ. 181.
52 Αὐτόθι, σ. 181-182.

10