Page 9 - lidras-kyprianos_dogmatiki

Στὸ πρῶτο παράδειγμα, τοῦ Σαπρικίου μὲ τὸν Νικηφόρον, βλέπουμε
ὅτι ἀπ᾽ ἀρχῆς ἦταν ἀγαπημένοι, βασίλευε μέσα καὶ στοὺς δύο ὁ νόμος τοῦ
Θεοῦ (δογματικὴ συνείδηση) καὶ εἶχαν ἀγάπη μεταξύ τους (ἐκκλησιαστικὸ
ἦθος). Ὁ σπορέας τῶν ζιζανίων διάβολος, φθονῶντάς τους, τοὺς ἔσπειρε
τὸ μῖσος καὶ κατάφερε νὰ τοὺς ὁδηγήσει σὲ ἔχθρα. Ὁ Σαπρίκιος κράτησε
τὸ μῖσος στὴν καρδία του καὶ δὲν ἤθελε κατ᾽ οὐδένα τρόπο νὰ
συμφιλιωθεῖ μὲ τὸν Νικηφόρο, ὁ ὁποῖος, ἐκριζώνοντας τὰ ζιζάνια τοῦ
μίσους, ἐπεδίωξε τὴν ἀποκατάσταση τῆς πρώτης μεταξύ τους ἀγάπης.
Τελικά, παρόλο ποὺ ὁ Σαπρίκιος διεξῆλθε νικηφόρα τὰ βασανιστήρια στὰ
ὁποῖα τὸν ὑπέβαλαν οἱ εἰδωλολάτρες γιὰ τὴν πίστη στὸν Χριστό, ἐν
τούτοις, μὴ ἔχοντας τὸν νόμο τοῦ Χριστοῦ ἐγχαραγμένον ἐν τῇ καρδίᾳ του
ἀλλὰ τὰ ζιζάνια τοῦ πονηροῦ, ἀρνήθηκε, φεῦ! τελευταία στιγμὴ καὶ
θυσίασε στὰ εἴδωλα γενόμενος ἀρνησίχριστος. Ἡ δογματική του
συνείδηση, μεμολυσμένη μὲ τὰ ζιζάνια τοῦ πονηροῦ διαβόλου, τὸν
ὁδήγησε στὸ ἐκκλησιαστικὸ ἦθος τῆς ἀρνησιχριστίας. Ἀπὸ τὴν ἄλλη, ὁ
Νικηφόρος, ἔχοντας βαθειὰ χαραγμένα στὴν καρδίαν του τὸν νόμον τοῦ
Θεοῦ καὶ ἐπιδιώκοντας τὸ πλήρωμα τῆς ἀγάπης πρὸς τὸν πλησίον,
ἐπέτυχε καὶ τὸ πλήρωμα τῆς ἀγάπης πρὸς τὸν Θεόν, γενόμενος τῷ ὄντι
νικηφόρος διὰ τοῦ μαρτυρίου.
Τὸ δεύτερο παράδειγμα μπορεῖ κάλλιστα νὰ ἀντιπαραταχθεῖ καὶ νὰ
παραλληλιστεῖ μὲ τὸ τοῦ Ἰούδα τοῦ Ἰσκαριώτη. Ὁ ἱερέας Παῦλος,
ἐπαναλαμβάνει στὴν ζωή του, σχεδὸν ταυτόσημα, τὸν Ἰούδα. Διὰ τοῦ
μαμμωνᾶ παρέδωσεν εἰς θάνατον, ἰδίαις χερσί, τὶς ἀμνάδες παρθένες τοῦ
Ἰησοῦ.
Ἐπιπροσθέτως, ἀνιχνεύουμε στὴν Θεία Λειτουργία τὴν θεώρηση τοῦ
μυστηρίου, στὴν φράση τῆς εὐχῆς πρὸ τῶν ἀναγνωσμάτων: «καὶ
φρονοῦντες (ὅπου παραπέμπει στὴν δογματικὴ συνείδηση) καὶ
πράττοντες (ὅπου ὑποδεικνύει τὸ ἐκκλησιαστικὸ ἦθος)».
Ἐν προκειμένῳ, καὶ ἐφόσον κύριο μέλημά μας εἶναι ἡ ἐξιχνίαση τῆς
δογματικῆς συνείδησης καὶ τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἤθους τοῦ ἀρχιεπισκόπου
Κύπρου Κυπριανοῦ, αὐτὴ τὴν θεώρηση τοῦ μυστηρίου τὴν ἐντοπίζουμε
στὴν ἱδρυτικὴ πράξη τῆς Ἑλληνικῆς Σχολῆς Λευκωσίας (τοῦ μετέπειτα
Παγκυπρίου Γυμνασίου), ὡς βάση καὶ ἀξίωμα τῆς παιδείας ἐν Κύπρῳ,
ὅπου γράφει: «διὰ νὰ διδάσκωνται οἱ παῖδες τῆς πολιτείας, ... τὴν πάτριον
πίστιν αὐτῶν, τὸ μόνον προτιμότατον καὶ ἀναγκαιότατον (δογματικὴ
συνείδησις), καὶ νὰ ἐκπαιδεύωνται ἐνταυτῷ, καὶ ἤθη χρηστὰ
(ἐκκλησιαστικὸν ἦθος)» .
49
Τὸ δ᾽ αὐτὸ καταθέτει ἐγκαινίζοντας τὴν Ἑλληνικὴ Σχολὴ ἐν Λεμεσῷ.
Στὴν συνοδεύουσαν τὴν γενναιόδωρή εἰσφορά του ἐπιστολή του, γράφει
μεταξὺ ἄλλων: «Οἱ παλαιοὶ ἐκεῖνοι καὶ ἀρχαῖοι φιλόσοφοι, οἵτινες
ἐγυμνάσθησαν ἱκανῶς περὶ τὴν θεωρίαν τῶν ὄντων, ἐξέλαμψαν μὲν ὡς
ἄλλοι ἥρωες τῶν αἰώνων ἐκείνων, τολμῶμεν δ’ εἰπεῖν ἔτι ὡς ἄλλοι θεοὶ τοῖς

49 Ἀρχιεπίσκοπος Κύπρου Κυπριανός, Ἀρχεῖον Κειμένων, ὅ.π., σ. 183.

9