Page 2 - mixailidis_tapeinosi

Τὸ νὰ ὁμιλεῖ κανεὶς περὶ Μοναχισμοῦ, ὁ ὁποῖος ἀποτελεῖ

«τελειοτάτην ὁδὸν θεώσεως», δὲν εἶναι οὔτε εὔκολο, οὔτε ἀκίνδυνο, γιατὶ
ὁ ὁμιλητὴς πρέπει νὰ ἔχει τὰ ἀνάλογα βιώματα καὶ τὴν ἀνάλογη

ἐμπειρία, σύμφωνα μὲ τὸ «οὐδέποτε τινα ἐδίδαξα ὅπερ πρότερον οὐκ

1
ἐποίησα» τοῦ Γεροντικοῦ . Ἐπειδὴ ἐγὼ δὲν πληρῶ τὴν προϋπόθεση αὐτή,
διευκρινίζω ὅτι βρίσκομαι στὸ βῆμα αὐτὸ κάνοντας ὑπακοὴ στὸν οἰκεῖο

Ἐπίσκοπο.

Πανιερώτατοι, σεβαστοὶ πατέρες, ἀγαπητοὶ σύνεδροι,

Σύμφωνα μὲ τὸν ἅγιο Ἰωάννη τὸν Σιναΐτη, «Μοναχὸς ἐστι τάξις καὶ

κατάστασις ἀσωμάτων, ἐν σώματι ὑλικῷ καὶ ρυπαρῷ ἐκτελουμένῃ·…βία

φύσεως διηνεκὴς καὶ φυλακὴ αἰσθήσεων ἀνελλιπής·…ἡγνισμένον σῶμα,

2
κεκαθαρμένον στόμα καὶ πεφωτισμένος νοῦς» .
Τὸ θέμα τῆς εἰσήγησής μου εἶναι, «Ἡ ὑψοποιὸς ταπείνωσις ὡς

γνώρισμα τοῦ Ὀρθοδόξου Μοναχισμοῦ». Στὰ πολὺ περιορισμένα πλαίσια

μιᾶς εἰκοσάλεπτης ὁμιλίας δὲν θὰ ἦταν δυνατὸ νὰ ἐξαντληθεῖ ἕνα τέτοιο

θέμα, παρὰ μόνο νὰ σκιαγραφηθεῖ σὲ πολὺ γενικὲς γραμμές.

Στοὺς τρεῖς πρώτους αἰῶνες τοῦ Χριστιανισμοῦ, ἡ ὕψιστη ἔκφραση

ἀγάπης πρὸς τὸ Θεὸ ἦταν τὸ μαρτύριο τοῦ αἵματος τὸ ὁποῖο, μετὰ τὴν

παύση τῶν διωγμῶν παρεχώρησε τὴ θέση του στὸ ἐξ ἴσου ἐπώδυνο

«μαρτύριο τῆς συνειδήσεως», δηλαδὴ τὸν ἀγώνα τήρησης τῶν ἐντολῶν

τοῦ Χριστοῦ μὲ ἀφοσίωση ὁλοκληρωτική, ὥστε νὰ ἀποβοῦν γιὰ τὸν πιστὸ

1 Τὸ Μέγα Γεροντικὸν (Ἔκδοση Ἱ. Ἡσυχ. «Τὸ Γενέσιον τῆς Θεοτόκου»), τομ. Α΄, Πανόραμα
Θεσσαλονίκης 1994, κεφ Α42, σ. 80. Ἐπίσης, Τὸ Γεροντικόν (Ἔκδοση «Ἀστέρος») Ἀθῆναι
1960, σ. 59.
2 Ἰωάννου τοῦ Σιναΐτου, Κλῖμαξ (Ἔκδ. Ἱ. Μονῆς Παρακλήτου) Ὠροπὸς Ἀττικῆς 1978,
Λόγος Α΄, σ.39.

1