Page 4 - mixailidis_tapeinosi

πλέον οὔτε ἁπλὴ οὔτε εὔκολη. Δὲν εἶναι ἁπλὴ διότι ὁ ἄνθρωπος ἔρχεται

στὸν κόσμο φέροντας ὅλες τὶς τραγικὲς συνέπειες τῆς πτώσεως. Δὲν εἶναι
οὔτε εὔκολη γιατὶ ἔχει νὰ παλαίσει ἐναντίον μυρίων ἐχθρῶν, οἱ ὁποῖοι

ἐπιβουλεύονται τὴ σωτηρία του. Ἡ μόνη ὁδὸς γι’ αὐτὸν εἶναι ἡ ἀνάληψη

πνευματικοῦ, ἀσκητικοῦ ἀγώνα μέχρις ἐσχάτων.

Στὸν ἀγώνα αὐτό, ἡ θετικὴ πλευρά, δηλαδὴ ἡ αὔξηση στὸν ἁγιασμὸ

καὶ στὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, εἶναι, λόγῳ τῆς πτώσεως, ἀναπόφευκτα

συνδεδεμένη στὴ ζωὴ αὐτὴ μὲ τὴν ἄσκηση στὴν ἀρνητική της ὄψη, δηλαδὴ

5
στὴν ἀντίσταση στὸν «νόμο τῆς ἁμαρτίας» στὸν ὁποῖο εἴμαστε
ὑποδουλωμένοι. Ἡ πιὸ δυναμικὴ ἔκφραση αὐτῆς τῆς ἀντίστασης εἶναι

ἀσφαλῶς ἡ μοναχικὴ «ἀποταγή», ἡ ἄρνηση δηλαδὴ τῆς ἐν τῷ κόσμῳ ζωῆς

καὶ ἡ ἀπόσυρση στὸ μοναστήρι ἤ στὴν ἔρημο γιὰ πιὸ ἔντονη ἄσκηση καὶ

ἀφοσίωση στὸ Θεό.

Ρίζα περιεκτικὴ ὅλης τῆς ἁμαρτωλότητάς μας εἶναι, ὅπως ὅλοι

γνωρίζουμε, ἡ ὑπερηφάνεια, ἡ ὁποία ἐκδηλώνεται στὸν πεπτωκότα

ἄνθρωπο ὡς αὐτοθέωση, ὡς ἐπιδίωξη αὐτάρκειας καὶ αὐτονόμησης ἀπὸ

τὸν Δημιουργό, ὡς αὐτοδικαίωση, ὡς ἀπολυτοποίηση τῆς ἀνθρώπινης

λογικῆς, ὡς ἐπιδίωξη ἀπόκτησης δύναμης, δόξας καὶ ὑλικῶν ἀγαθῶν, ὡς

ἡδονολατρεία, ὡς μνησικακία κλπ. κλπ. κλπ.

Τὸ ἀντίδοτο τῆς ὑπερηφάνειας εἶναι ἀσφαλῶς ἡ ταπείνωση, ἡ

ὁποία στὸν Μοναχισμὸ ἀσκεῖται κυρίως μὲ τὴν ὑπακοὴ καὶ τὴν ἐκκοπὴ

τοῦ «ἰδίου θελήματος», καὶ τὴν ὁποία στὴν πράξη βλέπουμε νὰ

ἐφαρμόζεται σὲ διάφορους βαθμούς: ἀπὸ τὴν ἀπλὴ ὑπακοὴ στὸν Γέροντα

μέχρι τὴν πλήρη ἀπάρνηση τοῦ ἑαυτοῦ μας, κατὰ μίμηση τοῦ Υἱοῦ τοῦ

Θεοῦ, ὁ ὁποῖος «ἐταπείνωσεν ἑαυτὸν γενόμενος ὑπήκοος μέχρι

5 Ρωμ. ζ’,23.

3