Page 26 - Gkrillas_EkklhsiastikoDikaio

εφόσον επιχειρείται τροποποίηση ή μεταβολή Κανόνα, υπό την λογική ότι τούτο

αποτελεί μη εκτελέσιμη και αδύνατη εργασία. Το μέγα ερώτημα το οποίο
προκύπτει είναι, πώς δύναται η Εκκλησία να θεσμοθετεί δεσμευμένη στο ίδιο

το έργο του περιβάλλοντος των Θεσμοθετημάτων που δημιουργεί. Σαφώς είναι
οξύμωρο το δημιούργημα να δεσμεύει το δημιουργό και είναι παραλογισμός το

μέρος να δεσμεύει το όλον. Πρακτική συνέπεια της τοποθέτησης περί του
αμεταβλήτου των Κανόνων, οδηγεί στην απόλυτη μορφή αδράνειας της

νομοθετικής εξουσίας της Εκκλησίας. Ουσιαστικά δηλαδή, η εμμονή σε ένα

αμετάβλητο περιβάλλον των Κανόνων, παράγει διχασμό στη βιωματικότητα του
σώματος της Εκκλησίας, καθ’ όσον εμφαίνεται ένας εκφραζόμενος σεβασμός

στους Κανόνες ως προς τον λόγο, αλλά στην πραγματικότητα της εκτέλεσης
των έργων, παρουσιάζεται απομάκρυνση από το περιεχόμενο που εκφράζει ο

Κανόνας. Ωστόσο, η θεωρητική εμμονή στον Κανόνα, αλλά η πρακτική
απομάκρυνση από αυτόν, αφήνει ουσιαστικό χώρο στην υποκειμενικότητα και

της ερμηνείας και της πρακτικής του Κανόνα. Όμως, η υποκειμενικότητα στο

περιβάλλον της Εκκλησίας δύναται να οδηγήσει σε αυθαιρεσίες, εκτρέποντας
το σώμα της Εκκλησίας από την σωτηριολογική του πορεία.

Η διάκριση του πνεύματος-ιδέας και της μορφής-γράμματος του Κανόνα,

βοηθά στη διαρκή προσαρμογή των θεσμοθετημάτων της Εκκλησίας προς τη
θεολογική σκοπιμότητα της Εκκλησίας, που δεν είναι άλλη από την λειτουργία

της σωτηρίας του ανθρώπου. Σε αυτή την οπτική, η Εκκλησία καταφέρνει να
ανανεώνεται στο περιβάλλον του τόπου και του χρόνου, με την ασφάλεια ότι η

ανανέωση αυτή αποτελεί έργο του Αγίου Πνεύματος, έκφραση του οποίου,
επικουρική για την Εκκλησία, είναι αυτός καθ’ αυτός ο σκοπός του Κανονικού

Δικαίου. Η δικαιοδοσία της Εκκλησίας για την ανανέωση και την ανακαίνιση της

μορφής-γράμματος του Κανόνος, αποτελεί ουσιαστικά την ισχυρότερη μορφή
στήριξης και προάσπισης του πνεύματος-ιδέας του Κανόνος.

Η θέση ότι στους αιώνες οι Κανόνες της Εκκλησίας, τόσο ως προς το
περιεχόμενό τους - πνεύμα, όσο και προς την έκφρασή τους – μορφή,

παραμένουν αναλλοίωτοι και αμετάβλητοι, θέτει ως βάση την αντίληψη ότι τα
θεσμοθετήματα των Συνόδων, αποτελούν θείο δίκαιο το οποίο αναπτύσσεται

26