Page 14 - koutsos-papadiamantis

γραφείο και έγραφε συνεχώς και δεν είχε το χρόνο να βγει να απολαύσει

τη φύση. Ποια φύση εξάλλου είχε η πρωτεύουσα τότε με την πυκνή
δόμηση, την σκόνη και τους θορύβους. Τα αθηναϊκά διηγήματα

αναφέρονται σε ιστορίες μιζέριας και φτώχειας αλλά αυτοί οι ήρωες δεν
είναι πάντοτε φτωχότεροι των Σκιαθίτικων ηρώων, αλλά εκείνο που τους

λείπει ήταν η απουσία της φύσης από την ζωή τους και αυτή η έλλειψη
ισοδυναμεί με την απουσία του Θεού από την ζωή τους. Η επαφή αυτή με

τη φύση και τα δημιουργήματα της φύσης ο Παπαδιαμάντης πιστεύει ότι
οδηγεί τον άνθρωπο αναπόφευκτα στον δημιουργό της φύσης, από όπου

απορρέει και ο σεβασμός απέναντί της. Ο Ιωάννης ο Δαμασκηνός
χαρακτηρίζει την φύση ως τόπο του Θεού, αφού αποτελεί τον χώρο

εκδήλωσης της πρόνοιας και της αγάπης του. Η φύση, όπως και το σώμα,
δεν είναι ιδιοκτησία του ανθρώπου. Αυτά δεν τα δημιουργήσαμε εμείς,

άλλος τα δημιούργησε, Εμείς είμαστε οι διαχειριστές αυτών των
κεφαλαίων της φύσης και θα πρέπει να μην είμαστε καταχραστές αλλά

καλοί οικονόμοι.
Έτσι ζουν και οι ήρωες του Παπαδιαμάντη στην Σκιάθο. Ο ίδιος

έζησε πολύ έντονα την Σκιαθίτικη φύση και γι’ αυτό αναπολούσε τα
ανέμελα εκείνα παιδικά χρόνια, όπου ρουφούσε την φύση και την

απολάμβανε. Κάθε τί από την Σκιαθίτικη φύση ήταν αντικείμενο
παρατήρησης και θαυμασμού και αυτόν τον θαυμασμό του μας τον

περιγράφει με τον πλέον γλαφυρό τρόπο. Έχει έναν γνήσιο λυρισμό, όπως
το νιώθουν και οι ξωμάχοι, οι τσομπάνηδες και οι αγρότες της Σκιάθου.

Με αυτήν την έννοια ο Παπαδιαμάντης ήταν ένας γνήσιος φυσιολάτρης.
Η φυσιολατρία του Παπαδιαμάντη είναι το πρώτο χαρακτηριστικό

που συναντά κανείς μόλις διαβάσει μερικές σειρές από τα γραφόμενά του.
Δεν υπάρχει περίπτωση να μεταβεί σε έναν νέο τρόπο και να μην

περιγράψει το τοπίο. Ο Παπαδιαμάντης με τον λόγο του ζωγραφίζει την
φύση και συνεπώς σε έναν πραγματικό ζωγράφο είναι πολύ εύκολο να

απεικονίσει αυτό το τοπίο στον καμβά του. Ο λυρισμός του
Παπαδιαμάντη ξεχειλίζει μέσα από τις επιλεγμένες λέξεις του. Απολαύστε

τον: «Εὐτυχῆ τ᾿ ἀρνάκια τὰ βόσκοντα ἐκεῖ στὰ πλάγια τοῦ βουνοῦ, ποὺ
φθάνουν ἕως τὴν κορυφὴν τῆς ράχης καὶ πηδοῦν καὶ χορεύουν, καὶ σὲ

13