Page 2 - koutsos-pezi-katavasia

Το γεγονός αυτό δηλώνεται με το ρήμα «γεννάται» στον πρώτο στίχο και με
συνώνυμα (κατέρχεται, φανερώνεται) που υπονοούνται ανάλογα με την υποδοχή που
πρέπει να κάνουμε στον γεννηθέντα Χριστόν. Δηλαδή:
Α. Γεννιέται στη γη; Ας τον δοξάσουμε
Β. Κατέρχεται από τους ουρανούς ; ας τον προϋπαντήσουμε

Γ. Φανερώνεται επί της γης ; ας υψωθούμε εμείς προς τους ουρανούς με την
ανάλογη πνευματική προετοιμασία.
Αλλά ας τα δούμε από πιο κοντά:

Όταν ο υμνωδός λέγει «Χριστός γεννάται», δεν εννοεί ότι γεννιέται ένας
άνθρωπος, ούτε ένας Θεός μόνο, αλλά ένας Θεάνθρωπος. Ο Θεός κατέβηκε από τους
ουρανούς στη γη και έγινε άνθρωπος, για να ανεβάσει τον άνθρωπο από τη γη στους
ουρανούς και να θεωθεί. Διαφορετικά ο Θεός θα παρέμεινε στη μεγαλειότητά του και
ο άνθρωπος στην ταπεινότητά του. Ο λόγος πάλι που λέει ότι «γεννάτα» και όχι

«εγεννήθη» είναι ότι δεν αμφισβητεί φυσικά ότι κάποτε γεννήθηκε μέσα στον ιστορικό
χρόνο ο Κύριος αλλά ότι συνεχώς γεννιέται μέσα στις ψυχές μας, για να φέρνει την
ειρήνη και την αγάπη. Πρόκειται για ένα γεγονός «αεί επαναλαμβανόμενον εις τους

αιώνας». Γεννήθηκε, γεννιέται και θα γεννιέται πάντοτε στη ταπεινή φάτνη της ψυχής
μας.
Ποια πρέπει να είναι η στάση του ανθρώπου μπροστά σε αυτή τη θεία έλευση;
Να δοξάσουμε τον Κύριο, για την μεγάλη του συγκατάβαση, να τον προϋπαντήσουμε,
όπως κάνουν οι ευγνώμονες υπηρέτες στον βασιλιά τους, και να ανυψωθούμε πάνω

από τα γήινα προς τα ουράνια, προς την ουράνια κατοικία μας (η πολιτεία ημών εν
ουρανοίς υπάρχει).
Δεν μένει λοιπόν τίποτα άλλο να κάνουμε αλλά να ψάλλουμε στον Κύριο, να

τον υμνολογήσουμε αισθανόμενοι βαθειά αγαλλίαση για το γεγονός, διότι έχει
δοξαστεί (δεδόξασται), έχει φέρει δηλαδή εις πέρας επιτυχώς το έργο που του ανέθεσε
ο Θεός Πατήρ. Και η αποστολή Του ήταν αυτή: να εγκαθιδρύσει τη βασιλεία του Θεού
ανάμεσα στους ανθρώπους. Πράγμα που το έκανε κι έτσι δοξάστηκε. Εξάλλου με το
ρήμα αυτό ο υμνογράφος μας θυμίζει ότι βρισκόμαστε στην α΄ Βιβλική Ωδή, όπου

αναφέρεται η έκφραση: «άσωμεν τω Κυρίω, ενδόξως γαρ δεδόξασται».
Η καλύτερη λοιπόν δοξολογία προς τον γεννηθέντα Χριστόν είναι να
«ευτρεπίσουμε» την οίκο της ψυχής μας, τη φτωχική μας φάτνη με την εξομολόγηση,

τη νηστεία και την φιλανθρωπία, για να υποδεχτούμε τον βασιλιά του ουρανού και της
γης, τον Κύριό μας και Θεό μας.