Page 3 - koutsos-pezi-katavasia
P. 3

Ὠδὴ γ΄.
                   Τῷ πρὸ τῶν αἰώνων ἐκ Πατρὸς γεννηθέντι ἀρεύστως Υἱῷ
                   καὶ ἐπ' ἐσχάτων ἐκ Παρθένου σαρκωθέντι ἀσπόρως
                   Χριστῷ τῷ Θεῷ βοήσωμεν·
                   Ὁ ἀνυψώσας τὸ κέρας ἡμῶν ἅγιος εἶ, Κύριε.

                   Μετάφραση
                   Στον Χριστό, τον Θεό μας, τον Υιό του Θεού  που γεννήθηκε προαιωνίως από τον
                   Πατέρα Θεό χωρίς καμιά αλλοίωση και αλλαγή και που εσχάτως έλαβε σάρκα από

                   την Παρθένο Μαρία με άσπορο σύλληψη, ας φωνάξουμε:
                   Εσύ που ανύψωσες τη δύναμη ημών των Χριστιανών:  «Είσαι άγιος, Κύριε».
                   Ερμηνεία
                          Το βάρος του νοήματος στους δύο πρώτους στίχους πέφτει στις δύο μετοχές:
                   «γεννηθέντι»  και  σαρκωθέντι». Πρόκειται για τις δύο ενέργειες του Υιού και Λόγου

                   του Θεού, τη μία ως θεού και την άλλη ως ανθρώπου.
                          Ως Θεού έχει τρία χαρακτηριστικά:
                    α) «Τῷ πρὸ τῶν αἰώνων ἐκ Πατρὸς γεννηθέντι». Γεννήθηκε προαιωνίως, αχρόνως,

                   προτού να αρχίσει να μετριέται ο χρόνος, απροσδιόριστα χρονικά ή μάλλον δεν μπαίνει
                   σε αυτή την κατάσταση: την χρονική ύπαρξη, διάσταση στην οποία υπόκεινται μόνο
                   τα κτιστά όντα και όχι ο άκτιστος Θεός.
                   β)  «ἐκ Πατρὸς γεννηθέντι»: Στο σύμβολο της Πίστεως ομολογούμεν: « Και εις ένα
                   Κύριον Ιησούν Χριστόν, τον εκ του Πατρός γεννηθέντα προ πάντων των αιώνων».

                   Αυτή η «εκ του Πατρός γέννησις» υποδηλώνει το ομοούσιον, ότι δηλαδή Πατήρ και
                   Υιός έχουν την ίδια ουσία, την ίδια υπόσταση όχι όμως το ίδιο πρόσωπο. Για το Άγιον
                   Πνεύμα  ομολογούμε    το  «εκ  του  Πατρός  εκπορευόμενον»,  άλλη  έκφραση,  για  να

                   δηλώσει το ίδιο πράγμα, ότι ο Υιός και το Άγιον Πνεύμα είναι ένα  και το αυτόν. Στον
                   εσπερινό της Πεντηκοστής ο υμνογράφος γράφει για το Άγιον Πνεύμα, πράγμα που
                   ισχύει και για τον Υιό τον Μονογενή: «Το Πνεύμα το Άγιον, ην μεν αεί και έστι και
                   έσται, ούτε αρξάμενον, ούτε παυσόμενον, αλλά αεί Πατρί και Υιώ συντεταγμένον και
                   συναριθμούμενον…και  παρά  πάντων  γινώσκεται  μία  δύναμις,  μία  σύνταξις,  μία

                   προσκύνησις, της Αγίας Τριάδος».
                   γ) «γεννηθέντι ἀρεύστως». Πρόκειται για τον Χριστό το β΄ πρόσωπο της Αγίας Τριάδας,
                   που προήλθεν «αρεύστως», δηλαδή απαθώς και αναλλοιώτως από τον Θεό Πατέρα.
                          Η δεύτερη μετοχή «σαρκωθέντι», που αναφέρεται στον Χριστό ως άνθρωπο,

                   έχει και αυτή αντίστοιχα τρία χαρακτηριστικά:
                   α) καὶ ἐπ' ἐσχάτων  σαρκωθέντι: Τα «έσχατα» είναι τα χρόνια της Παναγίας, διότι επί
                   των ημερών της πραγματοποιήθηκε το σωτήριο σχέδιο της οικονομίας του Θεού για

                   την σάρκωση του Χριστού. Έτσι κλείνει μια περίοδος του ανθρώπου μακριά από το
   1   2   3   4   5   6   7   8