Page 24 - liamis-pnevmatikizoi

«...πως εύρη τις, μάλλον δε εύρηται όνπερ έχει ή είληφε

Χριστόν δια του βαπτίσματος εν Πνεύματι;» ρωτά ο άγιος
85

Γρηγόριος. Δεν είναι απλώς η ανεύρεση ο σκοπός, αλλά «και το

πως προκόψει, ειθ’ ούτως και πως φυλάξει το ευρεθέν» . Το
86

ζητούμενο είναι ο Χριστός, δηλαδή η ένωσις μετά του

θεανθρωπίνου προσώπου Του . Οδηγός προς αυτή την
87

κατεύθυνση είναι η ζωή Του, όχι ως περιέχουσα απλά

παραδείγματα μιμήσεως, αλλά ως συν-πάθη, τα οποία «ζωοποιόν

έχουσι νέκρωσιν, τοις δια πάντων πεπόνθασιν, είπερ

συμπάσχομεν, ίνα και συνδοξασθώμεν» . Συμφωνώντας πλήρως
88

πατρικοῦ θανάτου, καθαρίζει ἡμᾶς καί ἀνακαινίζει διά τοῦ βαπτίσματος, τίθισιν
ἡμᾶς ἐν τῶ παραδείσῳ τῆς Ἐκκλησίας, ἀπό παντός ξύλου τοῦ ἐν τῶ παραδείσῳ
ἐσθίειν ἐπιτρέπει». Περί Βαπτίσματος, PG 65, 1025A. Κατ’ ακολουθίαν και για τον
άγ. Θεόληπτο, Βάπτισμα, εκτός από αναγέννηση, σημαίνει κυρίως ενοίκηση Χριστού.
Και επειδή ο Χριστός, ούτε διαμοιράζεται (Α’ Κορ. 1, 13), ούτε αυξάνεται, ούτε
ελαττώνεται, κατά τον ίδιο τρόπο πρέπει να θεωρήσει κανείς και τις δωρεές του
μυστηρίου του Βαπτίσματος.
85 1305D Πρβλ. Β΄Κορ. 13,5
86 Αυτόθι
87 Πρβλ. «Τας μεθηλικιώσεις πάσας τας εν Χριστώ φθάσαι πας τις οφείλει ο
βαπτισθείς εν Χριστώ»1300C
88 1300D Πρβλ. Ρωμ. 8, 17. Η μίμηση αυτή υπερβαίνει τα πλαίσια μιας απλής
ηθικιστικής συμμορφώσεως αλλά μίας ολοκληρωτικής συσσωματώσεως (πρβλ.
Πόποβιτς, Άνθρωπος και Θεάνθρωπος, 176). Η προτροπή προς μίμηση του Χριστού
δίδεται κατ΄αρχήν από τον ίδιο (Ιω. 13, 14-15). Ο απ. Παύλος είναι το ίδιο σαφής:
«Μιμηταί μου γίνεσθε, καθώς κἀγώ Χριστοῦ» (Α’ Κορ. 11, 1. Φιλιπ. 3, 17. Πρβλ. Α’
Θες. 1, 6 και Β’ θες. 3, 6-9). Κατά τον άγ. Γρηγόριο τον Παλαμά, η μίμηση της
Θεανθρώπινης διαγωγής δεν αποτελεί σκοπό αλλά απαραίτητη προϋπόθεση
επιτεύξεως της θεώσεως: «ἄν οὖν ἐνταῦθα τῶ Υιῶ τοῦ Θεοῦ διά τῶν ἔργων ὁμοιώσῃς
σαυτόν, καί δείξῃς ἐπί πάντας χρηστόν, ὡς κακεῖνος ἐπί πάντας χρηστός ἐστιν,..πρός
αὐτόν ὁμοίωσιν λήψῃ, …» (Ομιλία 45, 7, Σ. Οικονόμου, Τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός ἡμῶν
Γρηγορίου ἀρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης τοῦ Παλαμᾶ, ὀμιλίαι κβ’, Αθήναι 1861, 48).

23