Page 42 - liamis-pnevmatikizoi

Η διαλεκτική σχέση μεταξύ Θείας Χάριτος και ανθρώπινης

υπάρξεως εκφράζεται κατ’ εξοχήν με την προσευχή, η οποία όχι

150
μόνον ατενίζει τον συνομιλητή της αλλά και αναγνωρίζει ότι
όλοι οι ψυχικοί ρύποι μόνον «ὑπό Χριστοῦ, τοῦ ἀνατέλλοντος ἐν τῆ

καρδίᾳ διά προσευχῆς καί τῆς εὐκατανύκτου βροχῆς τῶν δακρύων,

151
ἐξαφανίζονται» . Στο τελικό αυτό στάδιο της πνευματικής

πορείας, η προσευχή μεταβάλλεται σε σιωπή και ο νους οδηγείται

στην ύψιστη λειτουργία του: στην αναγνώριση του Κυρίου ως αρχή

και τέλος των πάντων. «αὐτός γάρ ἐστι καί ἡ τελείωσις τῆς ἀρετῆς,

αὐτός ἐστι καί ὁ χορηγός τῆς τῶν ὄντων γνώσεως, αὐτός ἐστι καί ὁ

152
ἄριστος τῆς θεολογίας ἐξηγητής,...»

150 Βλ. «(σ. Σ. ο νους) ἐν μέσῃ τῆ καρδίᾳ τόν τῆς προσευχῆς ἦχον διασυρίζων ἔχει
μεθ’ ἑαυτοῦ τόν τῆς μεγάλης βουλῆς ἄγγελον Ἰησοῦν Χριστόν». Κ7, 108, 12, 223.
151 Ν1, 182, 14, 178.

41