Page 8 - paisios-metanthropismos

ενέργεια, να την προσαρμόσει στις επιθυμίες της και τελικά να ξεπεράσει

τα ανθρώπινα όρια.

Ταυτόχρονα, βέβαια, ένα τεράστιο χάσμα χωρίζει τη θεϊστική

ανθρωπολογία του Μαξίμου από τη θεωρητική νεοπλατωνική
μεταφυσική της, από τον υπερανθρωπισμό., που σε μεγάλο βαθμό

αρνείται ή αγνοεί τον ρόλο του Θεού στο σύμπαν και στηρίζεται μόνο στη

σύγχρονη επιστήμη. Επιπλέον, σε αντίθεση με το υπερανθρωπιστικό

όραμα, ο Μάξιμος θεωρεί ότι η ανθρωπότητα θα παραμείνει αιώνια

ανθρώπινη, ακόμα και όταν θα συμμετέχει στη θεϊκή φύση. Η

ανθρωπότητα δεν θα εξελιχθεί ποτέ σε κάτι άλλο, απλά θα γίνει αυτό

που πραγματικά είναι. Για τους διανθρωπιστές, τους οπαδούς της

δαρβινικής εξέλιξης, μια τέτοια πίστη στο αμετάβλητο ενός είδους

θεωρείται σοβαρό λάθος. Ωστόσο, με αργό ρυθμό, οι φυσικές διεργασίες

παράγουν ήδη γενετικές αλλαγές. Η μόνη ερώτηση μπροστά μας, λένε οι

διανθρωπιστές, είναι αν θα χρησιμοποιήσουμε την τεχνολογία μας για να

πάρουμε τον έλεγχο και συνεπακόλουθα να κατευθύνουμε αυτή την

εξελικτική διαδικασία. Η προηγούμενη πρόταση έχει δώσει όμως διέξοδο

στην αντιπαράθεση Θεϊσμού και αθεϊσμού, τελεολογίας και εμπειρισμού,

στο αμετάβλητο των ειδών έναντι της δαρβινικής εξέλιξης.

Το όραμα του Solovev για την «πνευματική αναγέννηση της

ανθρωπότητας» επηρέασε βαθιά τη φιλοσοφία του Νικολάι Φεντόροφ,

του οποίου η φιλοσοφία παρέχει ίσως την καλύτερη δυνατότητα για ένα

γόνιμο διάλογο μεταξύ μεταανθρωπισμού και Ορθοδοξίας. Ο Νικολάι

Φεντόροβιτς προσπάθησε να συνθέσει την Ορθόδοξη διδασκαλία για την

Ενσάρκωση και την Ανάσταση με τη σύγχρονη υλιστική επιστήμη της

7