Page 3 - andrikos-eistomnima

ίδιο μέσα από τον Πατριαρχικό Ναό, όσο και από μαρτυρίες πληροφορητών οι οποίοι

βρέθηκαν στα Πατριαρχικά Αναλόγια κατά την περίοδο της Πρωτοψαλτείας του Πρίγγου,
3
όπως για παράδειγμα του Β΄ Δομεστίκου Δημοσθένη Παϊκόπουλου . Άλλωστε, η μη αναγωγή
της εν λόγω εκδοχής σε παλαιότερα Πατριαρχικά πρότυπα, έρχεται να επιβεβαιωθεί
καταρχάς από την έλλειψη οποιασδήποτε παρουσίας μιας αντίστοιχης περίπτωσης σε έντυπα

τα οποία γνώρισαν διάδοση εντός του Πατριαρχικού περιβάλλοντος, αλλά και σε δεύτερο
επίπεδο από τις ενδιαφέρουσες καταγραφές του μέλους από τον Άγγελο Βουδούρη, σύμφωνα

με την απόδοση του Ιακώβου Ναυπλιώτου, οι οποίες και παραμένουν συμβατές με τα
καθιερωμένα πρότυπα .
4

Στο σημείο αυτό θα είχε ενδιαφέρον να επιχειρηθεί μια σύντομη τροπική-

μορφολογική ανάλυση του Εἰς τὸ μνῆμα σὲ ἐπεζήτησεν του Κωνσταντίνου Πρίγγου, όπως
αυτό παραδίδεται από τον ίδιο καταγεγραμμένο σημειογραφικά αλλά και αποτυπωμένο

ηχητικά μέσω εκτέλεσής του. Ενδιαφέρον παρουσιάζει η λιτή, ρέουσα διάθεση που

χαρακτηρίζει τη σύνθεση στα αφηγηματικά μέρη όπως π.χ Εἰς τὸ μνῆμα σὲ ἐπεζήτησεν,
ἐλθοῦσα τῇ μιᾷ τῶν Σαββάτων, μή εὑροῦσα δὲ ὠλοφύρετο, Ζεῦγος δὲ ζωηφόρων Ἀγγέλων,
ἔνδοθεν τοῦ μνημείου ἐβόα· Αὐτὴ δὲ στραφεῖσα ὀπίσω, ὡς κατεῖδε σε, εὐθέως ἐβόα. Στα

σημεία αυτά η σύνθεση κινείται στα συμβατικά συλλαβικά αρχετυπικά πρότυπα
χρησιμοποιώντας το στερεοτυπικό φρασεολόγιο του συλλαβικού Γ΄ Ήχου, μεταξύ άλλων και

μέσω των απαραίτητων καταλήξεων στον και στον . Η ρυθμική ροή ωστόσο ανακόπτεται

από τον εμφατικό μελωδικό-ρυθμικό τονισμό του ονόματος του ενός εκ των δύο
πρωταγωνιστικών προσώπων της διήγησης και συγκεκριμένα της Μαρίας της Μαγδαληνής.

Εκεί λοιπόν, επιχειρείται μια ανοίκεια για τα δεδομένα του Γ΄ ήχου ατελής κατάληξη στον
και αμέσως μετά η εκφορά του τοπωνυμίου Μαγδαληνή, γίνεται με τρόπο ρυθμικά ελεύθερο-

εκφωνητικό, σε σημείο που να παραπέμπει στην απαγγελτική τεχνική του recitativo. Η πρώτη
φράση του κειμένου η οποία τονίζεται βάσει του εννοιολογικού της περιεχομένου είναι εκείνη

του «Κλαυθμῷ βοῶσα» καθώς αποδίδεται με σκληρό φθορισμό της περιοχής από τον ΚΕ
και έπειτα. Στη συνέχεια, στην φράση «Οἴμοι» παρουσιάζεται μια εκτεταμένη ανάπτυξη με

διατονικό πρόσημο επάνω από τον ΚΕ, η οποία διασπά παράλληλα τη ρυθμική ομοιογένεια
της σύνθεσης. Παρακάτω, στη φράση «Σωτήρ μου, πῶς ἐκλάπης πάντων Βασιλεῦ;»

αναδεικνύεται εμφατικά η βαθμίδα του (Âcem), η οποία καθίσταται πλέον ενδιάμεση
τονική αναφοράς. Η ερώτηση εκ μέρους του Αγγέλου «Τί κλαίεις ὦ Γύναι;» τονίζεται μέσω

3 Η πληροφορία ελήφθη μετά από προσωπική επικοινωνία με τον ίδιο (Σεπτέμβριος 2018).
4 Βουδούρης 1997: 110-111, 193-194. Βλ. και ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ της εν λόγω εργασίας.

3