Page 5 - andrikos-eistomnima

Οἴμοι Εκτεταμένη διατονική
ανάπτυξη πάνω από τον
ΚΕ

Σωτήρ Εμφατική ανάδειξη του
μου, πῶς Ζω (Âcem) ως
ἐκλάπης ενδιάμεσου τονικού
πάντων κέντρου
Βασιλεῦ;

Τί Διατονική γέφυρα με
κλαίεις κατάληξη στον ΚΕ
μέσω παροδικής
ὦ Γύναι;
στάσης στον ΔΙ
Κλαίω Παρατεταμένη
φησίν, μελωδική ανάπτυξη του
ὅτι ἦραν τροπικού φαινομένου
τὸν Sabâ
Κύριόν
μου τοῦ
τάφου,
καὶ οὐκ
οἶδα ποῦ
ἔθηκαν
αὐτόν.
Ὁ Κύριός Διατονική κορύφωση
μου, καὶ στον ΚΕ πριν την
ὁ Θεός τελική κατάληξη στον
μου, ΓΑ
δόξα σοι.

Αν επιχειρούσε κανείς να εντοπίσει -τηρουμένων των αναλογιών και χωρίς να
υπονοείται αυτονόητη σχέση επιρροής μεταξύ των ειδών- ιστορικά κάποιο μουσικολογικό

παράλληλο της εν λόγω συνθετικής πρακτικής, ίσως θα έπρεπε να καταφύγει στον χώρο της
Λόγιας Δυτικής μουσικής φιλολογίας, και συγκεκριμένα σε ρομαντικού αισθητικού

περιεχομένου έργα, όπως σε ορισμένα Lieder των Franz Schubert (1797-1828), Felix
Mendelssohn (1809-1847), Robert Schumann (1810-1856) και Johannes Brahms (1833-1897),

στο πλαίσιο των οποίων εξιστορείται ένα γεγονός, κεντρικό σημείο του οποίου κατέχει ένας
διάλογος. Το έργο εκτελείται από έναν τραγουδιστή που ωστόσο «παίζει τον ρόλο» και των

δύο εμπλεκομένων προσώπων του διαλόγου. Τόσο ο συνθέτης του έργου με συνθετικές
τεχνικές όσο και ο τραγουδιστής με φωνητικές-εκφραστικές τεχνικές επιχειρούν να γίνει

5