Page 4 - lidras-kyprianos_dogmatiki

Οἱ δύο αὐτοὶ ὅροι ποὺ ἀλληλοσυμπλέκονται, ἀλληλοεπηρεάζονται
καὶ ἀλληλοπεριχωροῦνται, ἀποτελοῦν ἕνα μυστήριο. Ἡ προσπάθεια τοῦ
νοῦ καὶ τῆς καρδίας κάθε ἑνὸς ἀνθρώπου εἶναι νὰ ἀφομοιώσει ὅλο τὸ
περιεχόμενο τῆς γνώσεως τοῦ μυστηρίου, πλὴν ὅμως, ὁ ἄνθρωπος
συνειδητοποιεῖ ὅτι τὸ ἀπέραντον (δηλ. ἄνευ πέρατος) μεγαλεῖον τοῦ Θεοῦ
καὶ τῶν τοῦ Θεοῦ μυστηρίων εἶναι ἀδύνατο νὰ τὸ χωρέσει πλήρως .
10
Ἅπαν τὸ πλήρωμα τῆς Θεότητος καὶ τοῦ συνεπακολουθοῦντος μυστηρίου
ἔχει προσληφθεῖ ὑπὸ τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, καὶ χάριτι, ὑπὸ τῆς
Κυρίας Θεοτόκου Μαριὰμ τῆς γεννησάσης τὸν Θεάνθρωπον. Ὅλοι ἐμεῖς οἱ
περίλοιποι, ἐκ τοῦ πληρώματος λαμβάνομεν κατὰ τὸ μέτρον ἑκάστου,
καθὼς διακελεύει ἅγιος Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος καὶ Βαπτιστής, καὶ
διασώζει στὸ εὐαγγέλιό του ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος καὶ ἠγαπημένος
μαθητής.
Καὶ ἐπὶ τοῦ προκειμένου, ἐπειδὴ τὸ μυστήριον «μέγα ἐστὶ» ἐν τῇ
11
Ἐκκλησίᾳ, σημειώνουμε ὅτι εὑρίσκεται καὶ ἐγκρύβεται μέσα εἰς αὐτὴν τὴν
Θεότητα. Τὸ καταθέτει ὁ ψαλμωδὸς, ὁ προφητάναξ Δαυῒδ λέγων: «πᾶσαι
αἱ ὁδοὶ Κυρίου ἔλεος καὶ ἀλήθεια» . Λέγοντας τὸ πιὸ πάνω, προφητεύει
12
τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, ὅτι Αὐτὸς στὸ ἱερὸν εὐαγγέλιον εἶπε:
«ἐγώ εἰμι ἡ ὁδὸς καὶ ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωή» .
13
Τὰ δύο αὐτὰ χωρία εἶναι ἕνα καὶ τὸ αὐτό, ἕνα καὶ τὸ ἴδιο
περιεχόμενο, ἀναφέρονται στὸ ἕνα καὶ τὸ ἴδιον πρόσωπο. Τὸ ψαλμικὸν
«πᾶσαι αἱ ὁδοὶ Κυρίου» ἀντιπαρατίθεται μὲ τὸ εὐαγγελικὸν «ἡ ὁδός», τὸ
ψαλμικὸν «ἀλήθεια» μὲ τὸ εὐαγγελικὸν «ἡ ἀλήθεια», καὶ τὸ ψαλμικὸν
«ἔλεος» μὲ τὸ εὐαγγελικὸν «ἡ ζωή», διότι ζωὴ ὑπάρχει λόγῳ τοῦ μεγάλου
καὶ πλουσίου ἐλέους τοῦ Θεοῦ. Καὶ παρόλο ποὺ δὲν φαίνεται νὰ ὑπάρχει
κάποια σχέση μεταξὺ τῶν τριῶν στὴν εὐαγγελικὴ ἀναφορά, ἐντούτοις
κατὰ βάθος σχετίζονται μυστηριωδῶς, καθὼς παρακάτω θέλει μᾶς
καταδείξει ὁ λόγος. Διότι, ἐὰν δὲν εἰσέλθεις στὴν ὁδόν, στὸν δρόμο γιὰ νὰ
τὸν περπατήσεις, δὲν θὰ πορευθεῖς πρὸς ἀναζήτηση. Εἰσερχόμενος στὴν
Ὁδόν, στὴν πορεία πρὸς ἀναζήτηση τοῦ Χριστοῦ, ὁδηγεῖσαι σὲ Αὐτόν.
Ὁδηγούμενος σὲ Αὐτὸν γνωρίζεις τὰ περὶ Αὐτοῦ, γνωρίζεις Αὐτὸν τῇ
ἀληθείᾳ, πραγματικά, καὶ Αὐτὸς εἶναι ἡ μοναδικὴ Ἀλήθεια, διότι εἶναι ὁ
Ὤν. Ὅλα τὰ ἄλλα ὑπάρχουν καὶ ἀληθεύουν ὅταν εἶναι μαζὶ μὲ Αὐτόν, ὁ
Ὁποῖος ὑπάρχει καὶ εἶναι ὁ μόνος, ὁ Θεός, ὁ Ὁποῖος ζωοποιεῖ τὰ σύμπαντα.
Ἀπ᾽ Αὐτὸν λαμβάνει ὁ ἄνθρωπος τὴν ὄντως Ζωή, τὴν αἰώνια ζωή, ζεῖ
ὀντολογικά. Μακριὰ ἀπ᾽ Αὐτὸν ὑπάρχει τὸ ψεῦδος καὶ ὁ θάνατος.
Παραλλήλως, καὶ τὸ ψαλμικὸν ἐγκρύπτει σπουδαίαν θέσιν θείου
μυστηρίου. Μὲ τὸ «πᾶσαι αἱ ὁδοὶ Κυρίου» ὑποδηλοῖ τὴν πνευματικὴ ζωή·

10 «’Εκ μέρους γινώσκομεν καὶ ἐκ μέρους προφητεύομεν· ὅταν δὲ ἔλθῃ τὸ τέλειον, τότε τὸ
ἐκ μέρους καταργηθήσεται», Α´ Κορ. ιγ´ 9-10. Βλ. καὶ Ἱερομ. Πέτρου, Τὸ μυστήριο τοῦ
λόγου στὸν Γέροντα Σωφρόνιο. Ἡ Θεολογία ὡς πνευματικὴ κατάσταση, ἔκδ. Ἱερᾶς
Μονῆς Τ. Προδρόμου Ἔσσεξ Ἀγγλίας 2019, σσ. 128. 239.
11 Α´ Τιμ. γ´ 16.
12 Ψαλμ. κδ´ 10.
13 Ἰω. ιδ´ 6.

4