Page 4 - Loudovikos_Axeiropoihth

Θεός σαρκί παραγίνεται», και ο Χριστός γεννάται, τότε εισερχόμαστε στο μυστήριο
της αληθινής, δηλαδή της ορατής και απτής και σωματικής παρουσίας του Θεού στα
κτιστά και ανθρώπινα όρια. Μόνο τότε έχουμε το όντως καινό μετά την πρώτη
Δημιουργία Γεγονός της Σαρκώσεως και Ενανθρωπήσεως του Θεού, το οποίο έκτοτε
συντελείται διαρκώς ως Μυστήριο της Εκκλησίας και του όλου Θεανθρωπίνου
Γεγονότος. Και αυτό ακριβώς το εκκλησιαστικό Μυστήριο της «ανθρωπικής
Θεουργίας» και της συνακόλουθης «θεϊκής ανθρωπουργίας», κείται ως το θεμέλιο
όλου του απολυτρωτικού έργου του Κυρίου για τον άνθρωπο και την σύμπασα κτίση.
Το Έργο αυτό, ως «Δευτέρα Δημιουργία», λειτουργείται ήδη διά του Μυστηρίου της
Θείας Ευχαριστίας της Εκκλησίας, εντός του ρέοντος αυτού χρόνου της κοσμικής
σκηνής, έως ότου καταντήσει στην αδιάδοχη εκείνη Ημέρα της αιωνιότητας των
πάντων εν Θεώ, ως ακατάπαυστο Παρόν της κοινής και καινής εκείνης θεανθρώπινης
Κοινωνίας και Αγάπης και Βασιλείας.

Και ακριβώς αυτό το ανεκλάλητο και υπεροχικό γεγονός της θείας
Ενσαρκώσεως, κείται ως δόγμα και θεμέλιο της ποίησης και της προσκύνησης των
εικόνων μέσα στην Εκκλησία. Η Εικόνα, ως όλον, δηλαδή ως πραγματο-ποίηση και
ως προσκύνηση, συγκροτεί έναν ιερό τόπο αγιασμού, έναν αναγωγικό τρόπο
προσευχής, έναν τόπο θεοφανείας και διαβάσεως, ο οποίος ακριβώς ως εμπράγματη
πνευματική θύρα ανοίγεται και μας ανοίγει στην μυστική θεογνωσία και στην
πνευματική θεοκοινωνία. Το μορφολογικό υλικό και το εικονογραφικό περιεχόμενο
των Εικόνων, κατατεθειμένο εν είδη και εν ύλη και εν νοήμασι, συμβάλλεται επάνω
στις επιφάνειες των αγιογραφιών, ως ομοιωματικό σύμβολο της εμφερείας των εν
Θεώ υποστάσεων των αγίων. Δια της θεοφανικής αυτής εισόδιας και εξόδιας θύρας
της Εικόνας, διερχόμαστε από τα αγιαστικά ομοιώματα των εικονιζομένων
προσώπων, και μένοντας συγκεντρωμένοι στον νου τον προσευχόμενο εντός της
νήφουσας καρδίας, και καταλείποντας εις τέλος κάθε εικόνα και νόηση και λογισμό,
διαβαίνουμε εν υποστατική μεταμορφώσει και εισερχόμεθα σε κοινωνία μετά του
Ζώντος Θεού, αλλά και μετά πάντων των θεουμένων.

Η καρδιά λοιπόν της όλης εικονογραφικής λειτουργίας των Εικόνων,
θεμελιώνεται και ζωοποιείται εντός του Μυστηρίου της Θείας Ενσαρκώσεως και
διατρέφεται από τα πνευματικά και υποστατικά μυστήρια των αποκαλυπτικών
εμπειριών τόσο των εικονογραφουμένων θεουμένων, όσο και των αγιαζομένων
εικονογραφούντων. Επομένως, η «βαθεία καρδία» όλης της εικονογραφικής
λειτουργίας των Εικόνων, της ποίησης και της προσκύνησής τους, θεμελιώνεται και
ζει μέσα στην ευχαριστιακή εμπειρία, και ενταυτώ αγρυπνεί, εργάζεται και ειρηνεύει
ακριβώς μέσα στην θεοσυναπτική εμπειρία του Ησυχασμού, μέσα στην νηπτική
θεωρία και θεολογία του φιλοκαλικού Πνεύματος.

3