Page 9 - mixailidis_tapeinosi

«Οὕτως ἐστὶν ἄνθρωπος ὁ ἑαυτὸν γνωρίσας» ἀποφαίνεται ὁ ἀββᾶς

27
Ποιμήν.
Ἐκτὸς αὐτοῦ, ὅσο πιὸ ψηλὰ ἀνεβεῖ κανεὶς τὴν κλίμακα τῆς

ἁγιότητας, τόσο πιὸ εὐαίσθητος γίνεται στὸ θέμα τῆς ἁμαρτίας. Ὅσο πιὸ

κοντὰ στὸ φῶς βρίσκεται κανεὶς τόσον πιὸ καθαρὰ διακρίνει τοὺς λεκέδες

στὸ χιτώνα τῆς ψυχῆς του. Κι ὁ ἀληθινὸς μοναχὸς ὅσο πιὸ ψηλὰ ἀνεβεῖ

τόσο πιὸ καθαρὰ συνειδητοποιεῖ τὴν πτώση καὶ τὴν ἀμαρτωλότητα ὄχι

μόνο τὴ δική του ἀλλὰ καὶ ὅλου τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. Γι’ αὐτὸ καὶ τὸ

πνευματικὸ πένθος ἀγκαλιάζει ὅλη τὴν ἀνθρωπότητα.

Ἡ αἴσθηση αὐτὴ τῆς ἁμαρτωλότητας καὶ ἡ συνέπεια αὐτῆς

αὐτομεμψία καὶ τὸ πνευματικὸ πένθος ἀποτελοῦν κοινὸ γνώρισμα τῶν

εὐχῶν καὶ τῆς ὑμνολογίας τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἀρκεῖ κανεὶς νὰ θυμηθῆ

κανεὶς τοὺς ὕμνους τοῦ Τριωδίου, ἀλλὰ καὶ τῶν καθημερινῶν στὴν

Παρακλητική. Ἄς θυμηθοῦμε, ἔτσι ἐνδεικτικά, μία στροφὴ τοῦ Μεγάλου

Κανόνος ποὺ λέγει χαρακτηριστικά: «Οὐ γέγονεν ἐν τῷ βίῳ ἁμάρτημα

οὐδὲ πρᾶξις οὐδὲ κακία, ἥν ἐγώ, Σωτήρ, οὐκ ἐπλημμέλησα κατὰ νοῦν καὶ

λόγον καὶ προαίρεσιν καὶ θέσει καὶ γνώμῃ καὶ πράξει ἐξαμαρτήσας, ὡς

28
ἄλλος οὐδεὶς πώποτε» . Ἄς μὴν ξεχνοῦμε ὅτι καὶ αὐτὲς οἱ καλές μας
πράξεις δὲν εἶναι ποτὲ καθαρές, γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Θεὸς διὰ τοῦ προφήτου

λέγει ὅτι, «Αἱ δικαιοσύναι ἡμῶν ὡς ράκος ἀποκαθημένης» .
29
Μὲ τὸ νὰ θέτει, λοιπόν, ὁ μοναχὸς ἑαυτὸν ὑποκάτω πάντων, νὰ

πενθεῖ πνευματικὰ καὶ νὰ παραδίδεται ἑκουσίως σὲ ἀπόλυτη ὑπακοή,

πολεμᾶ τὴν πηγὴ τῆς ἁμαρτίας, τὴν ὑπερηφάνεια, στὴ ρίζα της. Κι ὅπως ἡ

ὑπερηφάνεια ἀποτελεῖ περιεκτικὸ κακό, ἔτσι καὶ ἡ αὐτομεμψία, τὸ πένθος

καὶ τὸ «τιθέναι ἑαυτὸν ὑποκάτω πάσης τῆς κτίσεως» προφυλάσσει τὸν

27 Τὸ Μέγα Γεροντικό, Α΄, σ. 312.
28 Τροπάριον Ὠδῆς Δ΄.
29 Ἡσαΐας ιδ΄6. Βλ. καὶ Κλῖμαξ, Κστ, λζ, σ. 294.

8